Για πρώτη φορά η Βασιλική Χατζηαδάμου μίλησε σε συνέντευξή της για όσα βίωσε τον τελευταίο χρόνο λόγω της περιπέτειας της με τον καρκίνο. Η γνωστή παρουσιάστρια και ερμηνεύτρια σε μια εξομολόγηση καρδιάς αναφέρεται στην εμπειρία που έζησε διευκρινίζοντας παράλληλα, ότι μετά από μια τέτοια δοκιμασία «Παραμερίζεις με ευκολία τυχόν κακίες και μικρότητες και εστιάζεις περισσότερο στην ουσία και τις εσωτερικές ανάγκες που υπάρχουν».
Η Βασιλική Χατζηαδάμου μίλησε με την δημοσιογράφο Τάνια Νεοκλέους του περιοδικού Down Town λέγοντας ότι η δική της περιπέτεια ξεκίνησε το περασμένο Καλοκαίρι όταν ένιωσε μια απλή αδιαθεσία, η οποία κράτησε τελικά αρκετά καιρό, με κυριότερο πρόβλημα τη βραχνάδα.
«Αυτό επηρέασε απίστευτα την καθημερινότητά μου. Υπήρχαν μέρες που δυσκολευόμουν πολύ να μιλήσω, που ένιωθα ενόχληση και πόνο στο σημείο των φωνητικών χορδών, που κουραζόμουν αδικαιολόγητα πολύ και που υπέφερα από φρικτούς πονοκεφάλους. … Η κατάσταση δεν έδειχνε να βελτιώνεται. Με τη βοήθεια ενός φίλου μουσικού, του Βασίλη Χατζηλούκα, απευθύνθηκα σε έναν πολύ σπουδαίο γιατρό στην Αθήνα. Μετά από όλες τις απαιτούμενες εξετάσεις, καταλήξαμε στο χειρουργείο. Έγινε επέμβαση και εκεί είδαμε την πραγματική εικόνα».
Με το πέρασμα του χρόνου η ίδια δεν ξαφνιάστηκε αλλά ήταν γεμάτη απορίες. Όταν της είπαν ότι είχαν αφαιρέσει ένα μεγάλο μέρος της φωνητικής χορδής με κίνδυνο να μην μπορούσε να ξαναμιλήσει αλλά και ο κίνδυνος να μην ξανατραγουδήσει.
«Στη μετεγχειρητική εξέταση, που έγινε έναν μήνα μετά την επέμβαση, ενημερώθηκα για την ακριβή κατάσταση. Διαγνώστηκα με δυσπλασία φωνητικής χορδής (καρκίνωμα). Ο ένας χρόνος που μεσολάβησε, από όταν εμφανίστηκε το πρόβλημα, ήταν αρκετός για να περάσω όλα τα στάδια, προλαβαίνοντας την τελευταία στιγμή την κακοήθεια. Ήταν, λοιπόν, καθοριστική η συγκεκριμένη περίοδος στο να γλιτώσω από πολύ επώδυνες και εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, που θα έπρεπε να περάσω σε περίπτωση που καθυστερούσα έστω και λίγο το χειρουργείο. Ήμουν προετοιμασμένη μιας και το πέρασμα του χρόνου αλλά κι αυτά που είχα βιώσει, μου είχαν δώσει «σήμα» ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε. Δεν ξαφνιάστηκα, απλά ήμουν γεμάτη απορίες.Όταν μετά από δέκα μέρες μίλησα για ένα μόνο λεπτό στον γιατρό μου στην Αθήνα, θυμάμαι τη χαρά που έκανε όταν με άκουσε. Μίλησα σταδιακά και βάσει οδηγιών του γιατρού. Μου εξήγησε, λοιπόν, ότι είχαν αφαιρέσει ένα μεγάλο μέρος της φωνητικής χορδής με κίνδυνο να μην μπορούσα να μιλήσω. Οπότε, ναι, υπήρχε ο κίνδυνος να μην ξανατραγουδήσω»
Η ίδια νιώθει τυχερή που δίπλα της είχε ανθρώπους που την στήριξαν στην δοκιμασία που πέρασε, ενώ αναφέρεται στο φύλακα-άγγελο της, την μητέρα της.
«Η οικογένειά μου αλλά και κάποιοι αγαπημένοι φίλοι, ήταν αυτοί που έζησαν απ’ την αρχή όλη την πορεία. Ο άνθρωπος, όμως, που συμμετείχε 100% σε ό,τι είχε να κάνει στα θέματα ψυχολογίας, πόνου, αγωνίας, προσπάθειας -ακόμη και τις στιγμές που δεν μιλούσα-, ήταν η μαμά μου. Ο γλυκύτατος και δοτικότατος αυτός άνθρωπος, που υπεραγαπώ! Είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο ψυχισμός της μάνας».
Ένα από τα δυσκολότερα κομμάτια επίσης που είχε να αντιμετωπίσει, ήταν και τα παιδιά της, τα οποία είχαν αντιληφθεί ότι κάποιες μέρες η μητέρα τους, δεν μπορούσε να μιλήσει .
« Εκεί χρησιμοποιούσαμε ένα πινακάκι, όπου έγραφα αυτά που ήθελα να τους πω. Ήταν κάποιες άλλες μέρες που αισθανόμουν πολύ αδύναμη. Είχα πρόγραμμα για τις θεραπείες που έπρεπε να ακολουθώ. Γνώριζαν πολύ καλά την κατάσταση, προσαρμόστηκαν σ’ αυτήν και έμαθαν να βοηθούν!»
Η Βασιλική Χατζηαδάμου μέσα από την συνέντευξή της ευχαριστεί όλους όσοι στάθηκαν στο πλαϊ της, μετά το μήνυμα που ανάρτησε μέσα στα κοινωνικά δίκτυα δίνοντας το δικό της μήνυμα
«Ένιωσα κάποια στιγμή την ανάγκη να ευχαριστήσω με ένα post μου κάποιους ανθρώπους, που ήταν δίπλα μου με πολλή αγάπη και υπομονή. Τότε, βέβαια, δεν είχα δώσει λεπτομέρειες. Παρόλα αυτά, επειδή πάντα πίστευα ότι ουδείς άτρωτος και ότι τα πάντα ρει, κουβαλούσα τη φιλοσοφία ότι πρέπει να δεχόμαστε ό,τι η ζωή μας επιφυλάσσει με υπομονή και αισιοδοξία. Δεν ένιωσα σε καμία περίπτωση ότι κουβαλώ ασήκωτο φορτίο. Το αντίθετο, ένιωθα τη δική μου περίπτωση πολύ μικρή σε αντίθεση με πολλά άλλα δύσκολα και περίπλοκα περιστατικά. Το αντιμετώπισα ως μια δοκιμασία που μελλοντικά θα είχα ως ανάμνηση. Η αλήθεια είναι πως όταν μοιράζεσαι οτιδήποτε δύσκολο και επώδυνο βιώνεις ότι βρίσκεις παρηγοριά, ελπίδα και δύναμη».
Μετά την περιπέτεια της, η ίδια διευκρινίζει ότι η καθημερινότητα της αλλά και οι συνήθειες της έχουν αλλάξει εντελώς. «Ξαφνιάστηκα και χρειάστηκε χρόνος να συνηθίσω στις νέες συνθήκες. Σε τέτοιες περιπτώσεις προσγειώνεσαι, ωριμάζεις, αλλιώς, αναζητάς την απλότητα των πραγμάτων, ξεκαθαρίζεις το θολό τοπίο που μέχρι πρότινος μπορεί να προσπερνούσες αδιάφορα. Ορίζεις αλλιώς την αγάπη και αναζητάς την αλήθεια στην επαφή με τους ανθρώπους. Παραμερίζεις με ευκολία τυχόν κακίες και μικρότητες και εστιάζεις περισσότερο στην ουσία και τις εσωτερικές ανάγκες που υπάρχουν. Πλέον είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω ό,τι η επόμενη μέρα μού επιφυλάσσει, χωρίς να υποβάλλω τον εαυτό μου σε περαιτέρω ταλαιπωρία και άγχος για το τι μπορεί να συμβεί σε λίγες μέρες»
