«Από τις 11 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι, η δημόσια υπηρεσία θα «παγώσει». Κυβερνητικά τμήματα, σχολεία, ακόμη και τα αεροδρόμια θα σταματήσουν να λειτουργούν, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση η Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (ΑΤΑ) δεν είναι ένα «δώρο» ή μια «παροχή πολυτελείας». Είναι δικαίωμα. Είναι το ελάχιστο ανάχωμα απέναντι στη συνεχή ακρίβεια που ροκανίζει τους μισθούς και γονατίζει τα νοικοκυριά.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις, οι εργοδότες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την ΑΤΑ ως «βάρος» που δεν μπορούν να σηκώσουν. Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική κανένας εργαζόμενος δεν δουλεύει για το κέφι του. Κάθε μισθός είναι ο ιδρώτας, η κούραση, οι θυσίες μιας ολόκληρης ζωής. Και η ελάχιστη ανταμοιβή που δικαιούται ο κάθε άνθρωπος είναι ο σεβασμός στον κόπο του.
Τι νόημα έχει ο πλούτος όταν γύρω σου οι άνθρωποι ζουν με το άγχος αν θα πληρώσουν τον λογαριασμό του ρεύματος;
Η κοινωνία μας νοσεί. Χιλιάδες πολίτες παλεύουν καθημερινά απλώς για να βγάλουν τον μήνα. Δεν μιλάμε για πολυτέλειες, ούτε για σπατάλες. Μιλάμε για τα βασικά στέγη, ρεύμα, καύσιμα, τρόφιμα. Όταν ο μισθός εξαντλείται πριν καλά-καλά τελειώσει η εβδομάδα, οι όποιες υποσχέσεις ακούγονται απλώς σαν κοροϊδία. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι η συζήτηση για την ΑΤΑ αποκαλύπτει μια βαθιά αντίθεση αξιών. Από τη μια, οι εργαζόμενοι που ζητούν μόνο να διατηρήσουν μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Από την άλλη, όσοι συσσωρεύουν πλούτο, κρατώντας χιλιάδες ευρώ «στην άκρη», χωρίς να επενδύουν στην κοινωνία, χωρίς να κατανοούν τη δυσκολία του απλού πολίτη. Τι νόημα έχει ο πλούτος όταν γύρω σου οι άνθρωποι ζουν με το άγχος αν θα πληρώσουν τον λογαριασμό του ρεύματος;
Η ΑΤΑ, λοιπόν, δεν είναι μια «οικονομική λεπτομέρεια». Είναι ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι η έμπρακτη αναγνώριση ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι αριθμοί σε ένα λογιστικό φύλλο, αλλά άνθρωποι με ανάγκες, οικογένειες και όνειρα. Αν συνεχίσουμε να απαξιώνουμε την εργασία και να θεωρούμε αυτονόητη την εκμετάλλευση, τότε το κοινωνικό ρήγμα θα μεγαλώνει. Στο τέλος της ημέρας, η διεκδίκηση της ΑΤΑ δεν είναι απλώς μια συνδικαλιστική μάχη. Είναι μια μάχη για το αυτονόητο για την αξιοπρέπεια της εργασίας και για το δικαίωμα κάθε πολίτη να ζει και όχι απλώς να επιβιώνει.Οι εργαζόμενοι δεν είναι απλά ένας αριθμός σε ένα λογιστικό φύλλο. Είναι άνθρωποι που εργάζονται για να ζήσουν, να μεγαλώσουν τις οικογένειές τους και να χαρούν με αξιοπρέπεια τη ζωή τους.
Η εργασία δεν είναι απλώς κόστος είναι η κινητήρια δύναμη της οικονομίας.
Η συνηθισμένη δικαιολογία των εργοδοτών ότι «δεν τα βγάζουμε πέρα» δεν στέκει σε καμία περίπτωση. Γιατί την ίδια στιγμή που διαμαρτύρονται για «έξοδα» και «ζημιές», συχνά καταγράφουν κέρδη, επενδύσεις και μπόνους στα υψηλά κλιμάκια (βλέπε Τράπεζες, εταιρείες). Και όταν, δήθεν «για λόγους οικονομίας», απολύουν εργαζομένους ο ένας μετά τον άλλον, για να εξοικονομήσουν χρήματα και να κερδίσουν περισσότερα, τότε ποιος πραγματικά «δεν τα βγάζει πέρα»; Ο εργαζόμενος που χάνει το εισόδημά του ή ο εργοδότης που θυσιάζει τον άνθρωπο για το κέρδος;
Η κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει με τέτοια λογική. Η εργασία δεν είναι απλώς κόστος είναι η κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Χωρίς τον άνθρωπο που ξυπνά κάθε πρωί, που παράγει, που προσφέρει, που κουβαλά στην πλάτη του την καθημερινότητα, δεν υπάρχει ούτε επιχείρηση ούτε ανάπτυξη. Γι’ αυτό και η διεκδίκηση της ΑΤΑ δεν είναι πολυτέλεια. Είναι το αυτονόητο η ελάχιστη προστασία απέναντι σε μια ακρίβεια που τρώει κάθε μέρα το μεροκάματο. Γιατί οι εργαζόμενοι δεν ζητούν να πλουτίσουν. Ζητούν απλώς να ζουν με αξιοπρέπεια. Και αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
