Ο Ανδρέας Χουλίδης είναι ένα διαφορετικό παιδί που κινείται ανάμεσα μας, ζει και αναπνέει το ίδιο αέρα με εμάς αλλά για να αποκτήσει όλα αυτά τα αυτονόητα χρειάστηκε να έχει δύναμη ψυχής και πάνω από όλα ως στήριγμα του, την οικογένεια του. Σήμερα, οι συμμαθητές του, έδειξαν την ανατροφή τους αλλά και την αγάπη που έχουν προς το πρόσωπο του.
Η μητέρα του, Νάγια Βερέη, θέλοντας να ακουστεί η φωνή των ατόμων με αναπηρίες με κατανοητή γλώσσα εξηγεί τι είναι το σύστημα εναλλακτικής επικοινωνίας και πώς μπορεί ένα παιδί μη λεκτικό/με περιορισμό λόγο να αποκτήσει φωνή μέσω αυτού. Ο Αντρέας όταν ακόμη ήταν μικρό παιδί από την Δ΄ τάξη έχει υπολογιστή με οθόνη αφής (του παραχωρήθηκε μετά από αίτηση που έγινε στην Α τάξη από ΥΠΠΑΝ). Ο ίδιος χρησιμοποιεί το πρόγραμμα Grid 2 για να μαθαίνει και να επικοινωνεί. Επίσης, έμαθε να διαβάζει με διαφοροποιημένο υλικό στο συμβολογράφο.
Μέσω αυτών των δύο προγραμμάτων κατάφερε με επιτυχία μετά από εντατικές πρόβες με τη λογοθεραπεύτρια του σχολείου του να συμμετέχει στην τελική γιορτή αποφοίτησης και να καταχειροκροτηθεί από τους παρευρισκόμενους. Όπως μας εξηγεί η μητέρα του, Νάγια δεν υπάρχουν αρκετοί γονείς που μπορούν τα παιδιά τους να αξιολογηθούν και να εγκριθούν για να εφοδιασθούν με τέτοιους είδους συστήματα. Παρόλο, που χρονοβόρα διαδικασία καλό θα ήταν η διαδικασία να ξεκινήσει από το νηπιαγωγείο ώστε έτσι όταν το παιδί πάει στο Δημοτικό και ακολούθως γυμνάσιο και Λύκειο να είναι προετοιμασμένο.
Ένα από τα προβλήματα που χρειάζεται άμεσα χειρισμό ήταν ότι στο Δημόσιο σχολείο είναι δύσκολο να βρεις κάποια λογοθεραπεύτρια ώστε να γνωρίσει πώς θα το χρησιμοποιήσει στα συγκεκριμένα παιδιά.
«Είναι καιρός, το υπουργείο να επιμορφώσει όλους και ειδικούς δασκάλους και λογοθεραπευτές στη χρήση τους. Είμαστε πίσω όχι γιατί δεν έχουμε θεραπευτές στα σχολεία αλλά γιατί πιστεύουμε ακόμα ότι ένα σχολείο το μόνο που έχει να προσφέρει σε ένα ανάπηρο παιδί είναι θεραπείες από εξειδικευμένο προσωπικό. Ένα σχολείο μπορεί να προσφέρει τόσα πολλά. Θεραπείες παίρνουμε τα παιδιά μας τα απογεύματα. Στο σχολικό χρόνο δεν θέλουμε θεραπείες, τουλάχιστον δεν θέλουν οι γονείς που επέλεξαν να μην εντάξουν το παιδί τους σε ένα ειδικό σχολείο που ακολουθεί το ιατρικό μοντέλο ( σε σχολικό χρόνο, θεραπευτές προσφέρουν στα παιδιά με αναπηρία θεραπείες).
Ο αγώνας γίνεται για το δικαίωμα επιλογής. Ένας γονιός να έχει το δικαίωμα να επιλέξει αν θέλει το παιδί του να φοιτά σε ένα πλαίσιο που προσφέρει θεραπείες ή σε ένα γενικό σχολείο που προσφέρει εκπαίδευση και συμπερίληψη. Δυστυχώς στην Κύπρο μέσα στα γενικά σχολεία έχουμε διαχωριστικά πλαίσια τα οποία ονομάσαμε μονάδες ειδικής εκπαίδευσης.
Εκείνα τα μικρά δωματιάκια μέσα στα οποία κρύβουμε την αναπηρία για να μη μολύνει το τυπικό πληθυσμό. Ενώ αρχικά οι μονάδες δημιουργήθηκαν ως προθάλαμος για προετοιμασία των παιδιών για ένταξη στη γενική τάξη κατάντησαν ο προθάλαμος των ειδικών σχολείων. Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια συνδετικούς λειτουργούς να επιδίδονται σε ένα αγώνα απομάκρυνσης των παιδιών με αναπηρία από τις γενικές τάξεις.
Ακόμα να καταλάβω το λόγο αυτής της μανίας που διακατέχει τους συγκεκριμένους λειτουργούς. Γονείς που αγωνίζονται να κρατήσουν τα παιδιά τους στη γενική τάξη με τις εύλογες προσαρμογές που βάση νόμου και σύμβασης δικαιούνται χαρακτηρίζονται ως κομπλεξικοί.
«Δεν αποδέχονται την αναπηρία του παιδιού τους γι’ αυτό επιμένουν να τα κρατούν με όλα τα μέσα δικαστικά και μη μέσα στις γενικές τάξεις. Ένας τεράστιος πόλεμος μεταξύ ΥΠΠΑΝ και ελαχίστων γονιών που χαλούν την πιάτσα! Άρα Ελπίδα μου το λάθος δεν είναι η έλλειψη ειδικών αλλά η απουσία εκπαίδευσης αυτών των παιδιών μέσα σε μια τάξη με τυπικά παιδιά.
Μέσα σε μια τάξη που θα μπορέσουν να αποκτήσουν φίλους και δεξιότητες κοινωνικοποίησής. Αυτό καταφέραμε για τον Αντρέα. Να έχει φίλους. Του δώσαμε το δικαίωμα του ανήκει. Και ελπίζουμε να καταφέρουμε να κρατήσουμε ότι κερδίσαμε στη Δημοτική Εκπαίδευση και στο Γυμνάσιο».
