Την ωμή πραγματικότητα που εμείς δεν μπορούμε να ξεστομίσουμε γιατί δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, γιατί ελπίζουμε ότι κάτι διαφορετικό θα γίνει. Ότι θα τιμωρηθούν αυτοί που φταίνε, χωρίς ωστόσο να μας ικανοποιήσει στο μέγιστο βαθμό γιατί χάθηκαν αθώες ψυχές χωρίς να φταίνε σε τίποτε. Η Χριστίνα Πετρίδου μέσα από την ανάρτησή της λέει τα πράγματα με το όνομα τους, όσα εμείς θέλουμε να βροντοφωνάξουμε…
«Σε 15 μέρες, όλα θα’χουν καταλαγιάσει. Και ο θυμός, και η αγανάκτηση, και οι επαναστάσεις, και οι διαδηλώσεις. Σε 15 μέρες, αφού θα ‘χει καθαριστεί ο τόπος του εγκλήματος, οι ράγες θα ‘χουν φτιαχτεί, οι νεκροί θα ‘χουν θαφτεί, ο κόσμος θα επιστρέψει στην καθημερινότητα του. Στα χρέη του, τις ανεργίες του, τον μισθό, στις θεραπείες του, στους έρωτες, τα διαζύγια, στα κέρατα.
Σε 15 μέρες, όταν θα σβήσουν τα φώτα των καμερών, τζαι θα φκάλουν τον σκασμό τα βοθροκάναλα, οι πολιτικοί υπεύθυνοι, και τα καβαλημένα “αστέρια” των πάνελ, το μόνο που θα μείνει θα’ν τα ουρλιαχτά των μανάδων στα άδεια πια υπνοδωμάτια των νεκρών παιδιών τους, οι άδειες μπουκάλες αλκοόλ στο εν μέσω κάποιων καναπέδων, και το μοναχικό πήγαιν ‘έλα στο κοιμητήριο.
Σε 15 μέρες, δειλά-δειλά μεν μα σταθερά, θα συνεχιστεί το φαγοπότι με τα κονδύλια που προσφέρονται, οι προεκλογικές φανφάρες από τηλεοράσεως, οι πρεμιέρες του Ρέμου τζαι της Πάολας, τα ανοιξιάτικα συνολάκια της Μενεγάκη, τζαι τα μαύρα μπλουζάκια του Μπισμπίκη. Επειδή η συνήθεια της σαπίλας και η αποχαύνωση εν μεσ’ το πετσί μας. Μέχρι το επόμενο έγκλημα και το επόμενο και το επόμενο…… “Το τρένο περνά, περνά και σφυρά…. Τι μαύρος καπνός τσούφ-τσούφ”»
