Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο άνθρωπος που τερμάτισε τον Ψυχρό Πόλεμο χωρίς αιματοχυσία, πέθανε την Τρίτη σε ηλικία 91 ετών, ενώ αναμένεται να ταφεί δίπλα στη σύζυγό του Ράισα.
Ο πρώην πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης έφυγε από τη ζωή ύστερα από μάχη με την νεφρική ανεπάρκεια ενώ όπως μεταδίδει το TASS θα ταφεί δίπλα στη σύζυγό του Ράισα στο νεκροταφείο Novodevichy στη Μόσχα. Σύμφωνα με ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων που επικαλέστηκαν αξιωματούχους νοσοκομείου.
«Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ πέθανε σήμερα το απόγευμα μετά από μια σοβαρή και παρατεταμένη ασθένεια», ανακοίνωσε το Κεντρικό Κλινικό Νοσοκομείο της Μόσχας, αναφέρει το ura.news επικαλούμενο το πρακτορείο TASS. Σύμφωνα με δημοσίευμα της ίδιας ιστοσελίδας, ο Ρώσος πολιτικός έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια και υποβαλλόταν τους τελευταίους μήνες σε αιμοκάθαρση.
Ο Γκορμπατσόφ, ο τελευταίος σοβιετικός πρόεδρος, σύναψε συμφωνίες για την μείωση των όπλων με τις Ηνωμένες Πολιτείες και συνεργασίες με δυτικές δυνάμεις για να καταργήσει το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που χώριζε την Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και να επιφέρει την επανένωση της Γερμανίας. Όταν οι διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας σάρωσαν τα κράτη του σοβιετικού μπλοκ της κομμουνιστικής Ανατολικής Ευρώπης το 1989, δεν χρησιμοποίησε βία – σε αντίθεση με προηγούμενους ηγέτες του Κρεμλίνου που είχαν στείλει τανκς για να συντρίψουν τις εξεγέρσεις στην Ουγγαρία το 1956 και την Τσεχοσλοβακία το 1968.
Το κόκκινο σημάδι στο μέτωπο του ήταν χαρακτηριστικό του τελευταίου ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Πρόκειται για μια κατάσταση που ονομάζεται “naevus flammeus”, αν και αναφέρεται ως “κηλίδα κόκκινου κρασιού”, καθώς το χρώμα του μοιάζει με κόκκινο κρασί. Το εκ γενετής σημάδι προκαλείται από μια δυσμορφία των αιμοφόρων αγγείων που βρίσκονται στην ύλη του εγκεφάλου και συνήθως εμφανίζεται ως ένα επίπεδο κομμάτι κόκκινου- μωβ δέρματος, αναφέρει η Washingtonpost. Αυτή η δυσπλασία είναι γνωστή ως σύνδρομο Sturge-Weber με τις κηλίδες να διαρκούν συνήθως εφ’ όρου ζωής, παρόλο που μπορεί να εξασθενίσουν λίγο.
Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ήταν παντρεμένος με την Ράισα η οποία διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην ζωή του αλλά και στην καριέρα του. Τον Αύγουστο του 1991 ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, επέστρεψε με την οικογένειά του στη Μόσχα από την Κριμαία, όπου βρισκόταν σε κατ’οίκον περιορισμό ύστερα από ένα πραξικόπημα, που απέτυχε τελικά να τον ρίξει. Αντί να πάει στους χιλιάδες ενθουσιασμένους Μοσχοβίτες για να γιορτάσει τη νίκη του και τη δική τους, ο κ. Γκορμπατσόφ πήγε στο νοσοκομείο με τη σύζυγό του, Ραΐσα, που είχε υποστεί εγκεφαλικό.
«Δεν ήμουν παντρεμένος με τη χώρα – τη Ρωσία ή τη Σοβιετική Ένωση» έγραψε στα απομνημονεύματά του ο Γκορμπατσόφ, σε ηλικία 90 ετών. «Ήμουν παντρεμένος με τη σύζυγό μου και εκείνο το βράδυ την πήγα στο νοσοκομείο».
Σε αντίθεση με τον άντρα της και τις πολιτικές προσπάθειες του, η Ράισα εστίασε την προσοχή της στην εκστρατεία δημιουργίας φιλανθρωπικών ιδρυμάτων για παιδιά. Το 1997 ίδρυσε την υποδιαίρεση του Ιδρύματος Γκορμπατσόφ γνωστή ως Σύλλογος Ράισα Μαξίμοβνα για να επικεντρωθεί στη βελτίωση της κοινωνικής πρόνοιας των γυναικών στη Ρωσία. Το Ίδρυμα αρχικά στεγαζόταν στο πρώην κτίριο του Ινστιτούτου Κοινωνικών Επιστημών, αλλά ο Γέλτσιν θέσπισε όρια για τον αριθμό των δωματίων που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Ο Αμερικανός φιλάνθρωπος Τεντ Τέρνερ στη συνέχεια δώρισε πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια για να επιτρέψει στο ίδρυμα να οικοδομήσει νέες εγκαταστάσεις στον δρόμο Λενινγκράντσκι.
Το 1999, ο Γκορμπατσόφ έκανε την πρώτη του επίσκεψη στην Αυστραλία, όπου έδωσε ομιλία στο κοινοβούλιο της χώρας. Λίγο μετά, τον Ιούλιο, η Ράισα διαγνώστηκε με λευχαιμία. Με τη βοήθεια του Γερμανού Καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ, μεταφέρθηκε σε κέντρο αποκατάστασης στο Μύνστερ της Γερμανίας και υποβλήθηκε σε χημειοθεραπεία. Τον Σεπτέμβριο έπεσε σε κώμα και πέθανε. Μετά τον θάνατο της Ράισα, η κόρη του Γκορμπατσόφ, Ιρίνα και οι δύο εγγονές του μετακόμισαν στο σπίτι του στη Μόσχα για να ζήσουν μαζί του. Όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους δήλωσε ότι δεν θα ξαναπαντρευτεί ποτέ.
Ο Γκορμπατσόφ αναφέρεται συχνά στον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο. Ο Γκορμπατσόφ είχε αυτοπεποίθηση, είναι ευγενικός, και διακριτικός και είχε μια ευτυχισμένη και αισιόδοξη ιδιοσυγκρασία. Χρησιμοποίησε αυτοσαρκαστικό χιούμορ, και μερικές φορές χρησιμοποιούσε βωμολοχίες. Ο πανεπιστημιακός του φίλος Μλινάρ τον περιέγραψε ως “πιστό και προσωπικά ειλικρινή”. Ήταν ικανός διαχειριστής και είχε καλή μνήμη.
Από τότε που σπούδαζε στο πανεπιστήμιο, θεωρούσε τον εαυτό του διανοούμενο; Οι Ντόντερ και Μπράνσον σκέφτονται ότι “ο διανοουμενισμός ήταν ελαφρώς αμήχανος”, και να σημειωθεί ότι σε αντίθεση με τους περισσότερους Ρώσους διανοούμενους, ο Γκορμπατσόφ δεν ήταν στενά συνδεδεμένος με τον κόσμο της επιστήμης, του πολιτισμού, των τεχνών, ή την εκπαίδευση”. Όταν ζούσε στη Σταυρούπολη αυτός και η γυναίκα του συνέλεγαν εκατοντάδες βιβλία. Οι αγαπημένοι του συγγραφείς περιλαμβάνουν τον Άρθουρ Μίλερ, τον Ντοστογιέφσκι και τον Τσινγκίζ Αϊχμάτοφ ενώ επίσης απολαμβάνει την ανάγνωση αστυνομικών μυθιστορημάτων. Αυτός απολαμβάνει το περπάτημα ως χόμπ και είχε αγάπη για το φυσικό περιβάλλον.
Πηγή: Ρόιτερς,ΕΡΤ
