Η Μεξικάνα ζωγράφος Φρίντα Καλό είναι γνωστή όχι μόνο για το έργο της, πολλές είναι οι γυναίκες που ταυτίζονται μαζί της όσον αφορά τη ζωή της και άλλο για τις εξωσυζυγικές σχέσεις της αλλά και για τον έρωτα της με τον μεγαλύτερο κατά 29χρονια σύζυγό της. Τα δε αποφέγματα της διαβάζονται καθημερινά γιατί μέσα τους κρύβουν τη ζωή μιας γυναίκας δημιουργικής, ερωτευμένης αλλά και δυστυχισμένης.
Οι εξομολογήσεις της καλλιτέχνιδας στον γιατρό της ήταν κλειδωμένες για 50 χρόνια. To 2007 αποκαλύφθηκαν οι λεπτομέρειες της δυστυχίας της. Δημιούργησε μια σειρά από αυτοβιογραφικούς πίνακες που αφορούσαν τη ζωή της, από τις συνέπειες των τρομερών τραυματισμών που υπέστη σε ένα δυστύχημα με το τραμ μέχρι την έκτρωση που έκανε. Το μοναδικό κομμάτι της ζωής της παρέμεινε μυστικό – κατόπιν εντολών του πρώην συζύγου της και συνάδελφου της, ζωγράφου Ντιέγκο Ριβέρα, το οποίο αποκαλύφθηκε σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε, το 2007, στο Μεξικό.
Το έργο της περιλαμβάνει κυρίως αυτοπροσωπογραφίες της συχνά αγέλαστες αλλά με ζωηρά χρώματα και τα θέμα που τήν απασχολούν είναι η ταυτότητα, το ανθρώπινο σώμα και ο θάνατος. Οι τεχνοκριτικοί τήν εντάσσουν στον σουρεαλισμό, παρότι ή ίδια αρνούνταν οποιαδήποτε σχέση με το αυτό το καλλιτεχνικό κίνημα.
Από μικρή προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα που της άφησε μια μικρή αναπηρία στο πόδι. Η Κάλο ήταν δεμένη περισσότερο με τον πατέρα, που ήταν επαγγελματίας φωτογράφος και συχνά τον βοηθούσε στο στούντιο, όπου απέκτησε την οξεία ματιά για την λεπτομέρεια. Το 1922 εισήλθε στο Εθνικό Προπαρασκευαστικό Σχολείο της Πόλης του Μεξικού με σκοπό να σπουδάσει ιατρική.Εκεί συνάντησε για πρώτη φορά τον Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίο ζωγράφιζε μια μεγάλη τοιχογραφία στo αμφιθέατρο της σχολής.
Το 1925, ήλθαν τα πάνω κάτω στην ζωή της, όταν χτυπήθηκε από ένα λεωφορείο. Τραυματίστηκε σοβαρά και χρειάστηκε να υποστεί τουλάχιστον 30 εγχειρήσεις τα επόμενα χρόνια. Κατά την διάρκεια της μακράς ανάρρωσής της έμαθε να ζωγραφίζει και να μελετά τους μεγάλους ζωγράφους του παρελθόντος. Σε μια από τις πρώτες ζωγραφιές της, την «Αυτοπροσωπογραφία που φορά φόρεμα από βελούδο» (1926), η Κάλο φιλοτέχνησε ένα πορτρέτο του εαυτού της πάνω σε ένα σκούρο φόντο με περιστρεφόμενα τυποποιημένα κύματα. Αν και η ζωγραφική της ήταν αρκετά αφηρημένη, η παρουσία της ως μοντέλου στον πίνακα αυτό έδειξε το ενδιαφέρον της για ρεαλισμό.
Μετά την ανάρρωσή της εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα του Μεξικού (PCM), όπου συνάντησε τον Ριβέρα ξανά. Τού έδειξε κάποιους πίνακές της και αυτός την ενθάρρυνε να συνεχίσει την ενασχόλησή της με την ζωγραφική. Οι εξωσυζυγικές σχέσεις και των δύο – συμπεριλαμβανομένων της σχέσης του Ριβέρα με την μικρότερη αδελφή της Κάλο και της Κάλο με άνδρες και γυναίκες – υπονόμευσαν τον γάμο τους και το ζευγάρι οδηγήθηκε σε διαζύγιο το 1939.
Την ίδια χρονιά η Κάλο ζωγράφισε μερικά από τα πιο διάσημα έργα της, μεταξύ ατών και τις «Δύο Φρίντες». Ο ασυνήθιστα μεγάλος καμβάς (1,74 × 1,73 μ.) απεικονίζει δύο γυναικείες φιγούρες, η μία να κρατά το χέρι της άλλης. Κάθε μία αντιπροσωπεύει μία πλευρά του χαρακτήρα της. Η αριστερή φιγούρα, ντυμένη με νυφικό ευρωπαϊκού τύπου, είναι η πλευρά της που ο Ριβέρα απέρριπτε και η δεξιά φιγούρα, ντυμένη με παραδοσιακή ενδυμασία είναι η πλευρά της που ο Ριβέρα αγαπούσε καλύτερα. Από την καρδιά που απεικονίζεται στην ιθαγενή Κάλο, ξεκινά μια αρτηρία, η οποία οδηγεί σ’ ένα μικροσκοπικό πορτρέτο του Ριβέρα που κρατάει στο αριστερό της χέρι.
Η Φρίντα Κάλο υποβλήθηκε σε πολλές χειρουργικές επεμβάσεις στα τέλη της δεκαετίας του ’40 και στις αρχές της δεκαετίας του ’50, συχνά με παρατεταμένη παραμονή στο νοσοκομείο. Την ίδια περίοδο αντιμετώπισε έντονα κινητικά προβλήματα, που απεικονίζονται χαρακτηριστικά στον πίνακα «Αυτοπροσωπογραφία με το πορτρέτο του δρος Φάριλ (1951)», όπου είναι καθισμένη σε αναπηρική καρέκλα. Η πρώτη της ατομική έκθεση στην Πόλη του Μεξικού το 1953, την βρήκε σοβαρά άρρωστη στο κρεββάτι ενός νοσοκομείου. Θα αφήσει την τελευταία της πνοή ένα χρόνο αργότερα, στις 13 Ιουλίου 1954, στο «Γαλάζιο Σπίτι».
Μετά το θάνατο της, το «Γαλάζιο Σπίτι» έγινε μουσείο αφιερωμένο στην ζωή και το έργο της, με πρωτοβουλία του Ντιέγκο Ριβέρα. Το 1995, εκδόθηκαν το Ημερολόγιο της, που καλύπτει τα έτη 1944-1954, και οι Επιστολές της.
Αν και η Φρίντα Κάλο ήταν μια επιτυχημένη καλλιτέχνιδα στη διάρκεια της ζωής της, η μεταθανάτια φήμη της αυξήθηκε σταθερά από τη δεκαετία του 70 και έφτασε σε αυτό που ορισμένοι κριτικοί ονομάζουν «Φρινταμάνια» τον 21ο αιώνα. Τα δραματικά γεγονότα της ζωής της – ο εξουθενωτικός τραυματισμός, ο ταραγμένος γάμος, οι συγκλονιστικές ερωτικές υποθέσεις και η καταφυγή στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά – ενέπνευσαν πολλά βιβλία και ταινίες μετά τον θάνατό της.
Μέσα από τις επιστολές που αντάλλαξε η Κάλο με τον γιατρό της ήταν μια αποβολή που έζησε το 1932 όταν πλέον συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει το παιδί του Ριβέρα. Το υλικό αυτό είναι βέβαιο ότι συμπληρώνει τη βιογραφία μιας από τις πιο συναρπαστικές καλλιτέχνιδες του 20ού αιώνα, της οποίας η πολύχρωμη ζωή, η οποία περιελάμβανε μια φημολογούμενη σχέση με τον Τρότσκι, συναγωνιζόταν την τέχνη της.
Οι προσωπικές επιστολές, που δημοσιεύθηκαν τον μήνα της εκατονταετηρίδας από τη γέννησή της, ήταν κλειδωμένες σε μπαούλα και ντουλάπια στο σπίτι της στην Πόλη του Μεξικού με εντολή του Ριβέρα. Ο Ριβέρα, κατά 20 χρόνια μεγαλύτερος της Κάλο, άφησε αυστηρές εντολές στους επιστάτες του καταπιστεύματός του να μην ανοίξουν τις επιστολές παρά μόνο 15 χρόνια μετά τον θάνατό του, το 1957.
Ωστόσο, ένας από τους συνεργάτες του Ριβέρα άφησε τη συλλογή κρυμμένη πίσω από τους τοίχους του μπάνιου μέσα στο σπίτι που μετατράπηκε σε μουσείο, φοβούμενος ότι θα μπορούσε να περιέχει πληροφορίες που θα έθεταν σε κίνδυνο την εικόνα του ζευγαριού. Οι επιμελητές άνοιξαν τα μπαούλα το 2004, ένα χρόνο μετά το θάνατο του κρυψίνους συνεργάτη.
Πηγή: Σαν σήμερα, in.gr
