Ένα τραγούδι που θέλει να αναδείξει την μοναδικότητα του κάθε παιδιού και να δείξει σε όλους ότι δεν έχουν σημασία οι ορατές ή πολλές φορές οι αόρατες ιδιαιτερότητες που έχουμε μεταξύ μας, φτάνει να ζούμε σε ένα κόσμο που μας παρέχει τις ίδιες ευκαιρίες και τα ίδια δικαιώματα. Και αν κάποτε «οι λέξεις δεν βγαίνουν με ευκολία» η ευτυχία μπορεί να κρύβεται στα μάτια μας καθώς τραγουδάμε…
«Αν τύχει και με δεις μην με κρίνεις, μην με συγκρίνεις» μας λέει ο 13χρονος ήρωας του τραγουδιού που αφηγείται την ιστορία του. Δεν είναι τόσο σημαντικό πώς ή γιατί γεννήθηκε κάποιος με ορισμένες ιδιαιτερότητες αλλά πώς τον εντάσσουμε ομαλά στο κοινωνικό σύνολο σαν κάτι ίσο και όμοιο με εμάς. Στο τέλος της μέρας λίγη σημασία έχει αν ένα παιδί δεν μπορεί να περπατήσει, δυσκολεύεται να ακούσει, δεν βλέπει, είναι αυτιστικό, έχει εγκεφαλική παράλυση ή σύνδρομο Down. Είναι και παραμένει ένα παιδί σαν όλα τα άλλα που «αγαπάει, γελάει, στεναχωριέται, ποτέ όμως δεν σταματάει να ονειρεύεται».
Στιχουργός του τραγουδιού είναι η εργοθεραπεύτρια, Κρίστια Χρίστου, η οποία έγραψε τους στίχους γι’ αυτό το τραγούδι ενώ ο εκπαιδευτικός, συνθέτης του τραγουδιού είναι ο Στέλιος Μιχαηλίδης ο οποίος όπως αναφέρει λόγω της δουλειάς του ως εκπαιδευτικός αλλά και ως πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού βλέπει ότι στερούνται τις ευκαιρίες που πραγματικά αξίζουν.
«Λόγω και της δουλειάς μου ως εκπαιδευτικός, αλλά και ως πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού, βλέπω πολλά τέτοια παιδιά να μένουν στο περιθώριο και πολλές φορές να στερούνται τις ευκαιρίες που πραγματικά αξίζουν. Θεώρησα λοιπόν ότι το τραγούδι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να προσφέρουμε μια εμπειρία ζωής στο αγόρι, αλλά ταυτόχρονα να περάσουμε και πάρα πολλά μηνύματα στον υπόλοιπο κόσμο. Είμαι σίγουρος ότι πολλές οικογένειες θα ταυτιστούν με το τραγούδι και θα ακούσουν μέσα τους τη φωνή του παιδιού τους να ρωτάει: «πιστεύετε πως υστερώ; Η απάντηση βέβαια είναι όχι. Όταν κάποιος πιστέψει πραγματικά στον εαυτό του μπορεί να πετύχει τα πάντα!»
Από τη πλευρά της, η Κρίστια Χρίστου μας εξηγεί ότι είναι μια απλή εργοθεραπεύτρια η οποία για 21 πλέον χρόνια υποστηρίζει παιδιά με αναπτυξιακές προκλήσεις, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και κύριο τομέα κλινικής πρακτικής τον αυτισμό.
«Από αυτά τα 21 χρόνια, τα 11 είναι δίπλα σου και μαζί με όλα τα άλλα υπέροχα αυτιστικά «παιδιά μου» έχω μάθει τόσα πολλά από εσένα, από εσάς. Από όταν ήσουν μικρός έφτιαχνα μια νοερή εικόνα στο μυαλό μου και φανταζόμουν το μυαλό σου γεμάτος νότες, μουσική, τραγούδια. Το παιδί που δεν μίλαγε αλλά τραγουδούσε, και τραγουδούσε τραγούδια με νόημα και εγώ έμενα πάντα έκπληκτη και συγκινημένη ακούγοντας σε. Δεν μπορεί να σβήσει από την μνήμη μου η πρώτη φορά που σε άκουσα να τραγουδάς τον «Παλιάτσο» και να ακούω από τα χείλη σου να βγαίνουν οι στίχοι «τραγούδι λέω δυνατά να ακούσουν όλα τα παιδιά να ακούσει η πολιτεία…». Και έλεγες τους στίχους αυτούς δυνατά όταν ακόμη καλά-καλά δεν είχες πει ακόμη για πρώτη φορά «μαμά» ή «μπαμπά». Και εγώ σκεφτόμουν «είναι δυνατόν, ένα παιδί που δεν μιλάει να τραγουδάει στίχους που να λένε αυτά τα λόγια;». Ήταν λες και αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα δημιουργούσαν το έδαφος σε βάθος χρόνου για να έρθει η στιγμή να τραγουδήσεις δυνατά να ακούσουν όλα τα παιδιά, να ακούσει η πολιτεία…
Γράφτηκε κάπου στο υποσυνείδητο μου μάλλον όλο αυτό το συναίσθημα μέχρι που βρήκε τον δρόμο και βγήκε σε ένα πληκτρολόγιο εκείνη την καλοκαιρινή μέρα. Θυμάμαι ότι όταν έγραφα τους στίχους έκανα εικόνες στο μυαλό μου, το είχα φανταστεί, σκέφτηκα αυτοί οι στίχοι πρέπει να γίνουν τραγούδι και αυτό το τραγούδι να το τραγουδήσει ο ίδιος στην τελική γιορτή του σχολείου όταν θα αποφοιτήσει από το δημοτικό. Το δικό μου όνειρο ήταν αυτό, να αποχαιρετήσεις το δημοτικό με μια δυνατή εμπειρία, κατά την οποία θα σε άκουγαν όλοι να τραγουδάς και θα σε χειροκροτούσαν δυνατά. Τόσο δυνατά που αυτό το χειροκρότημα θα σε συντρόφευε για την μετάβαση σου στο γυμνάσιο. Σκεφτόμουν ότι θα κάνει «θεαματική έξοδο» από το δημοτικό και θα νιώθει περήφανος για τον εαυτό του, αλλά από την άλλη θα αφήσει και ανεξίτηλα μηνύματα και συναισθήματα σε όλους όσους θα έχουν την τύχη να τον ακούσουν.
Οι στίχοι αυτοί παρέμειναν χωρίς μουσική για μεγάλο διάστημα, μέχρι που σε μια τυχαία συζήτηση πριν περίπου ένα χρόνο ανέφερα στον Στέλιο «ξέρεις έγραψα ένα τραγούδι για ένα ‘παιδί μου’ το οποίο ονειρεύτηκα να τραγουδήσει όταν θα αποφοιτά από το δημοτικό αλλά δεν έχει μουσική». «Στείλε μου το να το δω και να δοκιμάσω» μου είπε! Δοκίμασε…την ίδια μέρα, τα δάκρυα συγκίνησης δεν σταματούσαν. Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα το όνειρο άλλαζε, «μπορούμε να το γράψουμε σε στούντιο» να λέει ο Στέλιος και οι γονείς του αλλά και εγώ να σκεφτόμαστε θα πάρει στα χέρια του ένα δικό του CD, για τα οποία έχει τεράστια αγάπη και τεράστια συλλογή. Το ένα έφερε το άλλο και τελικά σήμερα η φωνή του θα ταξιδέψει και θα επισκεφτεί πολλά σπίτια, ακούστε τον λοιπόν…ακούστε τον όχι μόνο με τα αυτιά σας αλλά με την ψυχή σας….».
Ερμηνευτής: Αυτιστικός 13 ½ ετών
Μουσική: Στέλιος Μιχαηλίδης
Στίχοι: Κρίστια Χρίστου
Ενορχήστρωση – Ηχογράφηση – Παραγωγή: Γιώργος Σύννος – My Concert Recording Studio
Final master: High end studio R-mic Athens
Συντελεστές Τραγουδιού: “Funraising και Funraising blue
Παραγωγή Βιντεοκλίπ: Funraising και Funraising blue
Φωνητικά: Φωνητικό Σύνολο από Diamantidou School of Music, Dance & Drama
Επίσημος υποστηρικτής: Fundraising Blue
