Από τη θέση του θεατή, μπορώ να πω με σιγουριά πως η ενέργεια που εξέπεμπε ο Ιωάννης Λιβανού επί σκηνής ήταν μεταδοτική. Κάθε του ερμηνεία, κάθε του βλέμμα, κάθε του χαμόγελο, μαρτυρούσε την αγάπη του για τη μουσική.Από τη στιγμή που τα φώτα χαμήλωσαν, ένιωθες πως κάτι ξεχωριστό επρόκειτο να συμβεί.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Στο κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας οι παρευρισκόμενοι έζησαν μια από τις πιο συγκινητικές και φαντασμαγορικές βραδιές. Η παράσταση «Για ένα Όνειρο Ζούμε», δημιούργημα του 17χρονου τενόρου Ιωάννη Λιβάνου, ξεπέρασε κάθε προσδοκία, χαρίζοντας στο κοινό ένα ταξίδι γεμάτο μουσική, συναίσθημα και πίστη στα όνειρα. Από τη στιγμή που τα φώτα χαμήλωσαν, ένιωθες πως κάτι ξεχωριστό επρόκειτο να συμβεί. Ο Ιωάννης, με τη χαρακτηριστική του ηρεμία αλλά και τη σπίθα στα μάτια, ανέβηκε στη σκηνή αποφασισμένος να δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Οι πρώτες νότες αντήχησαν και μέσα σε δευτερόλεπτα η αίθουσα σιώπησε και το κοινό αιχμαλωτίστηκε.
Η παραγωγή ήταν εξ ολοκλήρου αποτέλεσμα της δικής του δουλειάς, με τη μητέρα του, Αίμιλη Βασιλειάδου, να βρίσκεται διαρκώς δίπλα του. Η μητέρα του δεν ήταν απλώς η οργανωτική ψυχή πίσω από τη βραδιά, αλλά και η δύναμη που πίστεψε ακλόνητα στο ταλέντο του γιου της. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως η συναυλία θα ήταν sold out — και το κατάφερε. Όσοι βρεθήκαμε εκεί, είδαμε την υπόσχεση να γίνεται πραγματικότητα, σε μια βραδιά που τα όνειρα πήραν σάρκα και οστά.
Ως θεατής, ένιωσα την ένταση και τη συγκίνηση να κορυφώνονται με κάθε τραγούδι. Η ενέργεια που εξέπεμπε ο Ιωάννης ήταν μεταδοτική — κάθε του βλέμμα και κάθε του νότα είχε ειλικρίνεια, ψυχή και πάθος. Όταν αφιέρωσε ένα τραγούδι στη μητέρα και στη γιαγιά του, οι παρευρισκόμενοι συγκινήθηκαν. Ήταν μια πράξη γεμάτη σεβασμό και ευγνωμοσύνη, που φανέρωνε την ανατροφή και τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσε.
Η Dream Band Orchestra, υπό τη μουσική διεύθυνση και τις ενορχηστρώσεις του Κωνσταντίνου Δημηνάκη, συνόδευσε τον Ιωάννη με εντυπωσιακή δεξιοτεχνία. Το αποτέλεσμα ήταν ένα μουσικό σύνολο αντάξιο μεγάλων ευρωπαϊκών σκηνών, που ανέδειξε ακόμη περισσότερο τη φωνή και την παρουσία του νεαρού τενόρου.
Η έκπληξη της βραδιάς ήρθε όταν ο διεθνούς φήμης Ιταλός βιολιστής Olen Cesari ανέβηκε στη σκηνή, χαρίζοντας στο κοινό μια ερμηνεία γεμάτη πάθος και φινέτσα. Με το χαρακτηριστικό του στυλ, μετέφερε τους παρευρισκόμενους σε έναν μουσικό διάλογο χωρίς σύνορα. Η συνεργασία του με τον Ιωάννη Λιβανό υπήρξε καθηλωτική — ένα μαγικό πάντρεμα μεσογειακής ψυχής και ευρωπαϊκής δεξιοτεχνίας, που θύμιζε ότι η μουσική ενώνει, συγκινεί και αφηγείται ιστορίες πέρα από τις λέξεις.
Η Γεωργία Κόμπου, με το μπουζούκι της, ανέβηκε επί σκηνής και χάρισε μια αυθεντική ελληνική πινελιά στην παραγωγή, γεφυρώνοντας με μαεστρία το σύγχρονο με το παραδοσιακό. Ο Κωνσταντίνος Δημηνάκης συνόδευσε τον Ιωάννη με εντυπωσιακή δεξιοτεχνία, αναδεικνύοντας κάθε συναίσθημα μέσα από τη μουσική τους σύμπραξη. Ήταν μια στιγμή που ένωσε πολιτισμούς, ψυχές και γενιές — μια βραδιά που δύσκολα θα ξεχάσουν όσοι τη βίωσαν.
Μια από τις πιο συγκινητικές εκπλήξεις της βραδιάς ήταν η εμφάνιση της δασκάλας του Ιωάννη, Χλόης Μαυρονικόλα Χρυσοστόμου — της γυναίκας που τον μύησε από μικρό παιδί στον κόσμο της μουσικής, διδάσκοντάς του όχι μόνο νότες, αλλά και πίστη στα όνειρά του. Φανερά συγκινημένος, ο Ιωάννης ερμήνευσε ένα τραγούδι έχοντας στο πλάι του τη δασκάλα που πίστεψε πρώτη σε εκείνον (εκτός από τη μητέρα του), χαρίζοντας στο κοινό μια στιγμή γεμάτη ευγνωμοσύνη και αγάπη.
Ιδιαίτερη στιγμή αποτέλεσε και η κοινή εμφάνιση του Ιωάννη με την Άντρη Καραντώνη, όπου ερμήνευσαν το αγαπημένο κυπριακό τραγούδι «Ούλλα χαλάλι σου». Το κοινό ξέσπασε σε παρατεταμένο χειροκρότημα, αναγνωρίζοντας την άψογη χημεία και τη δύναμη της παράδοσης μέσα από τη σύγχρονη ματιά των δύο ερμηνευτών.
Φανερά συγκινημένος, ανέβηκε επί σκηνής και ο δημοσιογράφος, ποιητής και σκηνοθέτης Πέτρος Πετρίδης, ο οποίος τιμήθηκε από τον Ιωάννη για την προσφορά του στον πολιτισμό, προσθέτοντας μια ακόμη συγκινητική νότα στην ήδη μαγική βραδιά.
Στο φινάλε, ο Ιωάννης υποκλίθηκε συγκινημένος μπροστά στο κοινό, ενώ τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.
Η βραδιά αυτή απέδειξε πως τα όνειρα δεν είναι μακρινά, όταν υπάρχει θέληση, εργατικότητα και πίστη. Ο Ιωάννης Λιβάνου δεν έκανε απλώς μια συναυλία· έστειλε ένα μήνυμα ελπίδας για τη νέα γενιά της Κύπρου — ότι το ταλέντο, όταν συνοδεύεται από ήθος και επιμονή, μπορεί να φτάσει παντού. Φεύγοντας από το θέατρο, ένιωσα ένα γλυκό δέος. Δεν είχα δει απλώς μια παράσταση, είχα γίνει μάρτυρας ενός ονείρου που γεννήθηκε, πίστεψε στον εαυτό του και απογειώθηκε. Και σκέφτηκα, αν ένας 17χρονος μπορεί να μας συγκινήσει, τότε το μέλλον αυτού του τόπου έχει φωνή – και μάλιστα δυνατή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
