Πώς μπορεί μια γυναίκα που λέγεται μητέρα να μεταμορφωθεί σε τέρας; Το ερώτημα βασανίζει ψυχολόγους και απλούς ανθρώπους, που αναρωτιούνται πώς σβήνει από τα μάτια της γυναίκας η σπίθα της μάνας, για να γεννηθεί μέσα της το σκοτάδι. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Υπάρχουν πολλοί που έζησαν δύσκολα παιδικά χρόνια, που γνώρισαν την κακοποίηση, την εγκατάλειψη, την πείνα. Κουβαλούν σταυρούς που δεν φαίνονται, αλλά αυτό δεν τους δίνει το δικαίωμα να γίνουν δήμιοι στα ίδια τους τα παιδιά.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Η βία που έζησες δεν σου δίνει εισιτήριο για να αφαιρέσεις ζωές. Η κακοποίηση που υπέστης δεν σου δίνει άδεια να κρατήσεις μαχαίρι και να κόψεις το νήμα της ζωής εκείνων που σε φώναξαν «μαμά». Δεν υπάρχει «δεν έζησα καλά παιδικά χρόνια» για να δικαιολογεί δολοφονίες. Δεν υπάρχει «με βίασαν όταν ήμουν παιδί» για να συγχωρήσει το έγκλημα απέναντι σε παιδιά που περίμεναν ένα φιλί για καληνύχτα, όχι την τελευταία τους πνοή.

Το όνομα «μητέρα» δεν παράγεται έτσι. Δεν χωρά αίμα, δεν αντέχει να λερωθεί από τη βία. Όσα βιβλία ψυχολογίας κι αν ανοίξεις, όσες αναλύσεις κι αν γίνουν, ο φόνος παιδιών από τα χέρια της μάνας τους παραμένει αδιανόητος. Η μάνα, από γενιά σε γενιά, είναι εκείνη που ανοίγει την αγκαλιά της ακόμη κι όταν δεν έχει να δώσει ψωμί. Είναι εκείνη που θα στερηθεί για να χαμογελάσει το παιδί της, εκείνη που θα σταθεί σαν βράχος στον πόνο του, όχι εκείνη που θα τον προκαλέσει.
Δεν με νοιάζει αν ήταν κακοποιημένη όταν ήταν παιδί. Ούτε η πρώτη είναι, ούτε η τελευταία. Δεν με ενδιαφέρει ποια φαντάσματα κουβαλούσε, ούτε πόσο δύσκολα μεγάλωσε.
Όποιος νομίζει ότι μπορεί να σβήσει τέσσερις ζωές επειδή κουβαλά τα δικά του φαντάσματα, να ξέρει πως η κοινωνία, η δικαιοσύνη και η ιστορία δεν μπορούν και δεν πρέπει να το συγχωρέσουν. Γιατί οι μητέρες, ό,τι κι αν πέρασαν, δεν γεννήθηκαν για να αφαιρούν ζωές. Γεννήθηκαν για να τις προστατεύουν. Αυτό το όνομα, το «μητέρα», δεν είναι για όλους. Όταν το όνομα αυτό λερωθεί με αίμα, δεν υπάρχει γυρισμός.

Δεν με νοιάζει αν ήταν κακοποιημένη όταν ήταν παιδί. Ούτε η πρώτη είναι, ούτε η τελευταία. Δεν με ενδιαφέρει ποια φαντάσματα κουβαλούσε, ούτε πόσο δύσκολα μεγάλωσε. Γιατί για να διώξεις τα φαντάσματα, δεν σκοτώνεις αθώες ψυχές. Όταν δεν αντέχεις άλλο, όταν μισείς τον κόσμο και την ίδια σου τη μάνα, φεύγεις. Απομακρύνεσαι. Δεν αφαιρείς ζωές για να σβήσεις τον δικό σου πόνο. Οι σεξουαλικές της προτιμήσεις δεν με αφορούν. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία γυναίκα που επιλέγει σύντροφο του ίδιου φύλου. Όμως όταν δηλώνεις ότι μισείς τους άντρες, πώς καταφέρνεις να πλαγιάσεις μαζί τους; Πώς αποφασίζεις να φέρεις στον κόσμο παιδιά, όχι μία, αλλά δύο φορές;
Η εγκυμοσύνη δεν είναι «κατά λάθος». Είναι ευθύνη. Είναι επιλογή. Είναι ανθρώπινες ζωές που δεν σου ανήκουν για να τις αφαιρέσεις.
Όταν σκοτώνεις το παιδί σου, δείχνεις πόσο επικίνδυνη έχεις γίνει για μια κοινωνία που έχει χάσει την ισορροπία της. Την ώρα που οι υπόλοιποι παλεύουν να σταθούν όρθιοι, κυκλοφορούν ανάμεσά μας άνθρωποι που αφαιρούν ζωές επειδή δεν αντέχουν τα φαντάσματά τους.Για τέτοιες πράξεις, χρειάζεται να επανέλθει η θανατική ποινή. Όχι από εκδίκηση, αλλά για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Για να γνωρίζει όποιος διανοηθεί να αφαιρέσει μια αθώα παιδική ψυχή ότι η κοινωνία δεν θα το ανεχθεί. Ότι υπάρχουν συνέπειες. Ότι η ανθρώπινη ζωή έχει αξία και δεν μπορεί κανείς να την αφαιρεί χωρίς να πληρώσει το τίμημα.
Δεν μπορείς να βάφεις τα χέρια σου με αίμα και να κυκλοφορείς ελεύθερος. Δεν μπορείς να στερείς το δικαίωμα στη ζωή, επειδή εσύ δεν άντεξες να ζήσεις με τα δικά σου φαντάσματα.
Δεν μπορείς να βάφεις τα χέρια σου με αίμα και να κυκλοφορείς ελεύθερος. Δεν μπορείς να στερείς το δικαίωμα στη ζωή, επειδή εσύ δεν άντεξες να ζήσεις με τα δικά σου φαντάσματα.Μια κοινωνία που ανέχεται να κυκλοφορούν δολοφόνοι παιδιών χωρίς δικαιοσύνη, είναι μια κοινωνία που θα συνεχίσει να πληγώνεται. Και να πληγώνει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: