Μέσα από μια επιστολή αναδεικνύεται ακόμη και στην Κύπρο ότι υφίσταται το πρόβλημα της ψυχολογικής λεκτικής βίας σε μεγάλους οργανισμούς όπου εργοδοτούνται άτομα που χρήζουν εκτίμησης και μεγάλου κύρους στην κοινωνία. Άτομα που είναι άνευ υποψίας αντιμετωπίζουν τους υφιστάμενους τους με εξευτελιστικό τρόπο και απαξίωση. Η επιστολή που μας στάλθηκε από αναγνώστρια περιγράφει περιστατικό ψυχολογικής λεκτικής βίας στο χώρο εργασίας …Το γιατί τώρα δεν μπορεί να απαντηθεί από εμάς…Για ευνόητους λόγους θα κρατηθεί η ανωνυμία της αναγνώστριας. Δημοσιεύουμε αυτούσια την επιστολή.
ΑΠΛΑ ΦΟΒΑΜΑΙ…….
«Φοβάμαι να μιλήσω και ας όλοι ήξεραν τι περνούσα. Φοβάμαι να υψώσω ανάστημα και ας όλοι έβλεπαν τα ερείπια μου. Φοβάμαι να σηκωθώ από χάμω. Ναι φοβάμαι να ανάψω φως στο τούνελ που με έσυραν αυτοί οι «όλοι». Είστε συνένοχοι στο έγκλημα που έζησα. Βλέπατε, ακούγατε, χλευάζατε αλλά ποτέ δεν υποστηρίξατε την αδικία. Ποτέ. Πέρασαν 14 χρόνια και οι αναμνήσεις με κυνηγούν. Δεν ησυχάζει η ψυχή μου. Δεν ξέρω αν ζητώ εκδίκηση ή δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη; Από ποιο; Από το σύστημα ή τους ανθρώπους που κάνουν το σύστημα; Σας προκαλώ να ταξιδέψετε έστω και για ένα λεπτό στο λαβύρινθο μου. Μπορείτε να αντέξετε το σκοτάδι και τα βουητά του πόνου μου; Μπορείτε να ανάψετε κερί στο σκοτάδι που είμαι χρόνια κουρελιασμένη;
Ό,τι και αν πείτε τώρα είναι πλέον αργά. Καταστράφηκε το είναι μου και μαζί του κατέστρεψε ότι προσπάθησα να οικοδομήσω. Οικογένεια, καριέρα, σχέσεις, φιλίες όλα είναι στο αέρα. Κάθομαι σε μια καρέκλα με ένα τσιγάρο στο χέρι και απλά βλέπω αυτές τις αξίες, αυτές τις λέξεις να κάνουν φουρτούνα στο μυαλό μου και το κάθε κύμα της ζωής μου να τις σπάει στη μέση και εγώ……..απλά τις βλέπω να διαλύονται, να γίνονται κομμάτια και δεν τρέχω να τις μαζέψω πριν βυθιστούν για πάντα στο άπειρο του βυθού. Απλά βλέπω αλλά δεν έχω την δύναμη να τρέξω, δεν έχω το κουράγιο να σώσω ότι χάνεται, δεν έχω τη θέληση να κολυμπήσω. Όλα τα όνειρα και οι ελπίδες μου ναυάγησαν. Απλά φοβάμαι να μιλήσω. Απλά φοβάμαι να ξυπνήσω. Απλά φοβάμαι να βγω και να φωνάξω.
«Όλα τα όνειρα και οι ελπίδες μου ναυάγησαν. Απλά φοβάμαι να μιλήσω. Απλά φοβάμαι να ξυπνήσω. Απλά φοβάμαι να βγω και να φωνάξω»
Απλά φοβάμαι να ρωτήσω ΓΙΑΤΙ. Γιατί εμένα; Άνθρωποι με υψηλές θέσεις, άνθρωποι δήθεν σπουδαίοι επιστήμονες με έβλεπαν. Ναι με έβλεπαν αλλά δεν με έσωζαν από τα καθημερινά βασανιστήρια μου. Άκουγαν τις βρισιές, τις ειρωνείες, τις φωνές, τις απαξιώσεις του μεγάλου καρχαρία…. απλά άκουγαν. Κάποιοι μου έλεγαν υπομονή χωρίς να το εννοούν και κάποιοι άλλοι γελούσαν για να τα έχουν καλά με τον σπουδαίο άντρα. Αναρωτιέμαι. Τι θα έκαναν εάν αυτό συνέβαινε στα ίδια τους τα παιδιά; Αναρωτιέμαι. Εάν μιλούσα στο πατέρα μου για όλα αυτά ίσως να έσωζα την ψυχή μου; Αναρωτιέμαι. Εμένα δεν με γέννησε Μάνα;
Ο μεγάλος αυτός καρχαρίας περνούσε καλά. Καυχιόταν για τα μεγαλουργήματα του. Κάθε φορά που πλήγωνε ένα υπάλληλο, κάπνιζε τον πούρο του με ηδονή. Χωρίς καμία τύψη. Τύψη; Άγνωστη λέξη για αυτόν. Ακόμα θυμάμαι εκείνες τις κόλλες που ρίχθηκαν στο πρόσωπο μου. Ακόμα θυμάμαι το καταφύγιο μου, μια μικρή αποθήκη με ένα στενό διάδρομο. Με βλέπω εκεί να κλαίω. Με βλέπω εκεί μέσα έγκυο, να χαϊδεύω την κοιλιά μου και να ζητώ συγνώμη στο σπλάχνο που τιμώρησα πριν καν το γνωρίσω.
«Ο μεγάλος αυτός καρχαρίας περνούσε καλά. Καυχιόταν για τα μεγαλουργήματα του. Κάθε φορά που πλήγωνε ένα υπάλληλο, κάπνιζε τον πούρο του με ηδονή. Χωρίς καμία τύψη»
Θυμάμαι τα πάντα. Κάθε λάθος του έπρεπε να το υπογράψω εγώ. Κάθε αλήθεια έπρεπε να την καταπιώ με ψέμα. Θυμάμαι το μάτι που έβαλε πάνω από το κεφάλι μου για να με ελέγχει. Ουκ ολίγες φορές γινόμουν ταινία σε συναδέλφους. Προστασία προσωπικών δεδομένων. Εδώ γελάμε. Θυμάμαι την απαγόρευση να μιλάω με άτομα που δεν τα πήγαινε αυτός καλά. Ήταν υπέροχοι άνθρωποι το ομολογώ. Θυμάμαι το φυλακτό της γιαγιάς να το προσκυνώ κάθε πρωί γιατί δεν ήξερα πως θα ξυπνούσε ο σπουδαίος άντρας. Το φυλακτό που έχασα μια μέρα που έπαθα κρίση πανικού και σωριάστηκα κάτω. Μαζί του χάθηκα και εγώ.
Θυμάμαι τους κτύπους της καρδιάς μου όταν έκανα λάθος και έπρεπε να του το πω. Ακούω ακόμα τη φωνή του. Την ακούω στους εφιάλτες μου. Βλέπω ακόμα το υποτιμητικό του βλέμμα. Το βλέπω στην σκιά μου. Αφουγκράζομαι τις βρισιές και τις ειρωνείες του. Τις αφουγκράζομαι σε κάθε μου αποτυχία. Γιατί άντεξα; Γιατί έμεινα μαζί του μια ολόκληρη δεκαετία;
«Με βλέπω εκεί μέσα έγκυο, να χαϊδεύω την κοιλιά μου και να ζητώ συγνώμη στο σπλάχνο που τιμώρησα πριν καν το γνωρίσω»
Σύνδρομο της Στοκχόλμης λέω. Μια ανάμνηση καλή έσβηνε τις χίλιες κακές. Ακόμα φοβάμαι να μιλήσω. Φοβάμαι να δείξω τον σπουδαίο άντρα και τους επιστήμονες που τον υποστήριζαν. Δήθεν υποστήριζαν. Φοβούνται και αυτοί. Εάν τα βάλουν μαζί του θα βγουν πολλά μα πολλά άπλυτα “εγκλήματα” στην επιφάνεια. Μια επιφάνεια που θα καταστρέψει τους ίδιους. Επιστήμονες που τώρα κατέχουν θέσεις κλειδιά στα δρώμενα της κοινωνίας μας.
Αγαπητοί «κύριοι» και «κυρίες» επιστήμονες της δεκάρας, σας υπογράφω ότι πλέον από δω και πέρα δεν πρέπει να γέρνετε το κεφάλι σας σε πουπουλένια μαξιλάρια. Από δω και πέρα δεν πρέπει να κοιμάστε με ήσυχο το κεφάλι γιατί έρχεται η μέρα που θα κατονομαστείτε και αν όχι από μένα την δειλή, ίσως από κάποιο άλλο θύμα σας. Είναι δεκάδες τα θύματα. Εκατοντάδες. Ακόμα και τώρα φοβάμαι που το ανέφερα. Ακόμα και τώρα φοβάμαι που φοβάμαι να μιλήσω……… Ποιος όμως είδε την σιωπή ενός θύματος και δεν την φοβήθηκε; Αλίμονο εάν η σιωπή του γίνει φωνή. Και κάποτε θα γίνει για να σώσει άλλες βουβές σιωπές…».
«Φοβάμαι να δείξω τον σπουδαίο άντρα και τους επιστήμονες που τον υποστήριζαν. Δήθεν υποστήριζαν. Φοβούνται και αυτοί. Εάν τα βάλουν μαζί του θα βγουν πολλά μα πολλά άπλυτα “εγκλήματα” στην επιφάνεια»
