Το τραγικό γεγονός της απώλειας μιας ολόκληρης οικογένειας μέσα στη λαίλαπα της φωτιάς έχει προκαλέσει οργή και βαθύ προβληματισμό. Οι πολίτες απαιτούν ουσιαστική στήριξη για όσους βρίσκονται σε ανάγκη. Το ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι αν οι υπεύθυνοι θα αναλάβουν δράση ή αν θα συνεχίσουμε να μετράμε άδικες απώλειες. Πόσα ακόμα παιδιά πρέπει να χαθούν για να δοθούν πραγματικές λύσεις;
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Είναι χρέος της κοινωνίας να απαιτήσει αλλαγές. Κάθε άδεια θέση στα σχολικά θρανία αποτελεί αποτυχία ενός συστήματος που θα μπορούσε να είχε αποτρέψει την τραγωδία. Το περιστατικό αυτό εκτυλίχθηκε το 2025, σε μια εποχή όπου οι κοινωνίες όφειλαν να προστατεύουν τους πιο ευάλωτους, όχι να τους αφήνουν έρμαια της ανέχειας και της αδιαφορίας. Η οικογένεια, όπως τόσες άλλες, πάλευε να επιβιώσει σε ένα σπίτι χωρίς ασφαλή θέρμανση. Οι δυσβάστακτοι λογαριασμοί ρεύματος και το υψηλό κόστος διαβίωσης τους είχαν εγκλωβίσει σε έναν φαύλο κύκλο ανασφάλειας. Όταν η ανάγκη για λίγη ζεστασιά μετατρέπεται σε θανάσιμη παγίδα, το πρόβλημα δεν είναι ατομικό – είναι βαθιά κοινωνικό.
Όταν η ανάγκη για λίγη ζεστασιά μετατρέπεται σε θανάσιμη παγίδα, το πρόβλημα δεν είναι ατομικό – είναι βαθιά κοινωνικό.
Εδώ και χρόνια, οργανώσεις, πολίτες και ειδικοί προειδοποιούν για την ενεργειακή φτώχεια στην Κύπρο. Πώς είναι δυνατόν, το 2025, να θρηνούμε ακόμα οικογένειες που χάνονται επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν για ένα ασφαλές σπίτι και στοιχειώδη θέρμανση; Τα κοινωνικά επιδόματα συχνά δεν φτάνουν εκεί που πρέπει, ενώ η Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου συνεχίζει να επιβάλλει υπέρογκες χρεώσεις. Η πυρκαγιά που στοίχισε τη ζωή μιας ολόκληρης οικογένειας θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν υπήρχαν αυστηρότεροι έλεγχοι στις κατοικίες χαμηλού εισοδήματος. Οι προδιαγραφές ασφάλειας, τα μέτρα πρόληψης και η πρόσβαση σε οικονομικά προσιτή ενέργεια δεν πρέπει να θεωρούνται πολυτέλεια, αλλά βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Δύο παιδιά – το ένα από τα τρία μόλις δύο ετών – δεν θα ξαναπάνε σχολείο.
Δύο παιδιά – το ένα από τα τρία μόλις δύο ετών – δεν θα ξαναπάνε σχολείο. Τα θρανία τους θα μείνουν άδεια, βουβά σύμβολα μιας αδικίας που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Και δεν είναι τα μόνα. Υπάρχουν δεκάδες άλλες οικογένειες που ζουν στο όριο, που τρέμουν τον χειμώνα, που αγωνιούν κάθε μήνα για το πώς θα καλύψουν τα βασικά έξοδα. Η κοινωνία πρέπει να αντιδράσει, όχι με παροδικές εκρήξεις οργής, αλλά με συστηματική απαίτηση για ουσιαστικές αλλαγές.
Άμεσα πρέπει να είναι τα μέτρα που θα παρθούν. Επιδότηση ενέργειας για χαμηλόμισθες οικογένειες. Την αναβάθμιση κατοικιών ώστε να πληρούν στοιχειώδεις όρους ασφάλειας. Την πρόσβαση σε εναλλακτικές μορφές θέρμανσης που δεν εγκυμονούν κινδύνους την μείωση των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος για τις ευπαθείς ομάδες, ενημερωτικές καμπάνιες για την πυρασφάλεια και την προστασία των νοικοκυριών. Αυστηροί έλεγχοι στις ηλεκτρικές συσκευές που κυκλοφορούν στο εμπόριο, ώστε να διασφαλίζεται η ασφάλεια των καταναλωτών. Ενημέρωση σχετικά με τους κινδύνους των φθηνών ηλεκτρικών προϊόντων που πωλούνται μέσω διαδικτύου χωρίς εγγυήσεις ασφαλείας.
Δεν μπορεί ένα κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιτρέπει τη φτώχεια να κατακλύζει τα σπίτια των πολιτών του. Δεν μπορεί οι μισθοί να παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα με τη δικαιολογία της οικονομικής κρίσης. Δεν μπορεί νέοι επιστήμονες να επιστρέφουν στην πατρίδα τους και να πληρώνονται με μισθούς πείνας. Δεν ρίχνουμε ευθύνη στην εκάστοτε κυβέρνηση. Η ευθύνη δεν είναι μόνο στους αρμόδιους φορείς αλλά σε όλους εμάς, που ναι μεν λυπόμαστε για οποιοδήποτε γεγονός, αλλά δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε νοοτροπία, παρά μόνο συζητούμε και κατακρίνουμε από τον καναπέ.
Η τραγωδία αυτή δεν είναι απλώς μια ακόμα θλιβερή ιστορία. Είναι ένα καμπανάκι αφύπνισης. Η ευθύνη βαραίνει όλους μας. Και η σιωπή είναι συνενοχή.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
