Με λόγια γεμάτα αγάπη, μνήμες και σεβασμό, φίλοι, παλιοί συνάδελφοι και άνθρωποι που πορεύτηκαν μαζί του στην πορεία της ζωής και της επαγγελματικής του διαδρομής, αποχαιρέτησαν τον Στέλιο Παπαστυλιανού. Η παρουσία του άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα σε όλους όσοι τον γνώρισαν, με την καλοσύνη και την αφοσίωση που τον χαρακτήριζαν. Τον πρόδωσε η καρδιά του, αλλά πάντοτε θα μείνει στην καρδιά όσοι τον γνώρισαν από κοντά.
Η είδηση του θανάτου του βύθισε σε θλίψη όλους όσοι τον γνώριζαν. Ήταν ένας άνθρωπος που κέρδιζε αμέσως την εκτίμηση και τη συμπάθεια με το ήθος, την καλοσύνη και την ακεραιότητά του. Από τον χώρο της δημοσιογραφίας μέχρι τον κοινωνικό του κύκλο, ο Στέλιος άφησε το αποτύπωμά του.
Οι παλιοί συνεργάτες μοιράστηκαν ιστορίες, ανέδειξαν τη συναδελφική αλληλεγγύη και τίμησαν τον επαγγελματισμό του. Πολλοί στάθηκαν στο πόσο τίμια και συνεπώς εργαζόταν, πάντα με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο αλλά και με ένα αστείρευτο άγχος που τον ωθούσε να δίνει πάντα τον καλύτερό του εαυτό – είτε μπροστά είτε πίσω από τις κάμερες. Ο Στέλιος Παπαστυλιανού άφησε την τελευταία του πνοή, αλλά η παρουσία του μένει ζωντανή στις καρδιές όλων όσων είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.
ΣΑΒΒΑΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ
«ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΣΤΕΛΙΟ; ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΠΙΡΤΑΔΑ ΤΗΣ ΑΚΑΜΑΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΣΟΥ, ΑΚΡΙΒΕ ΜΑΣ ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΕ;
Πώς είναι να χάνεις έναν φίλο; Πώς είναι να χάνεις έναν ακριβό φίλο και συνάδελφο; Προπάντων, πώς είναι να χάνεις έναν άνθρωπο με λεβεντιά, φιλότιμο, ευθύτητα, πάντα με χαμόγελο αλλά και αστείρευτο άγχος, ενεργητικότητα, δραστηριότητα, όλα να τα προλάβει, όλα να τα τρέξει, όλους να βοηθήσει και να εξυπηρετήσει; Πώς μετριέται η απώλεια ενός τέτοιου φίλου, συνεργάτη, συναδέλφου και ανθρώπου;
Τα δάκρυα και η θλίψη δεν είναι αρκετά, Στέλιο Παπαστυλιανού, του Κλείτου και της Μαρούλας, για να απαλύνουν τη μεγάλη απώλεια. Ακόμα το πρωί μόλις ξεναγούσες μαθητές στις Κεντρικές Φυλακές και ενημέρωνες για τον αγώνα της ηρωικής ΕΟΚΑ, για τους αγωνιστές, για τους ήρωες μας, για τον αγώνα ελευθερίας, για την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Και το απόγευμα, έτσι ξαφνικά, έτσι ανεπαίσθητα, έτσι χωρίς αποχαιρετισμό, έτσι χωρίς ένα “γεια σου Ακατζιώτικο”, αναχώρησες. Έφυγες. Πέταξες. Όπως ακριβώς έκανες τόσα χρόνια με τη φωτογραφική μηχανή στο ένα χέρι και το άλλο στο τιμόνι. Να διατρέχεις όλη την Κύπρο, 24 ώρες το 24ωρο, για να φωτογραφίσεις γεγονότα, να είσαι ο πρώτος στην σκηνή σοβαρών ατυχημάτων και εγκλημάτων ή ανθρώπινων ιστοριών, να είσαι ο μόνος που κάθε μέρα κουβαλούσες στην “Σημερινή” αποκλειστικό φωτογραφικό υλικό.
Δεν υπάρχει Κύπριος που να μη σε ξέρει. Ήσουνα πανταχού παρών, μόνιμα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, για την “Σημερινή” και για το “Περιοδικό”. Πόσες φωτογραφικές αποκλειστικότητες, πόσα πολλά θέματα κάλυψες, πόσες χιλιάδες χιλιόμετρα διάνυσες με συναδέλφους, σταθερά στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης. Σε θυμάμαι τι ανήσυχο και εκρηκτικό πνεύμα και τι ασύλληπτη ενέργεια εκδήλωνες από τότε που ήσουνα φοιτητής μου στο ΚΕΣ. Πόσα γεγονότα κάλυψες, πόσο διακινδύνευσες, πόσος πολύς κόσμος σε γνώρισε και σε αγάπησε για την γνησιότητα, την ευθύτητα, το αυθόρμητο, το πηγαίο, το τρελλό συχνά, το ασταμάτητο της προσωπικότητάς σου.
Πρόεδροι της Δημοκρατίας, αρχηγοί κομμάτων, πολιτικοί, κυβερνητικοί αλλά προπάντων οι απλοί πολίτες σε όλη την Κύπρο σε γνώριζαν, σε εκτιμούσαν, σε αγαπούσαν, διότι πάντα ήσουνα πρόθυμος, έτοιμος, αεικίνητος, σε συναγερμό, να προσφέρεις, να κυνηγήσεις την φωτογραφική επικαιρότητα, να εξυπηρετήσεις, να διευκολύνεις, να ενεργήσεις ως ένας ωραίος, τίμιος, ευθύς, γνήσιος άνθρωπος. Κι εκείνο το γέλιο σου… κι εκείνα τα μάτια σου… γεμάτα καλοσύνη, ευθύτητα, ντομπροσύνη, κάποτε ονειροπαρμένος αλλά πάντα ετοιμοπόλεμος, ασυγκράτητος στη ζωή μα και για την πατρίδα. Ήσουνα αδιαπραγμάτευτος, ανένδοτος, ξεκάθαρος σε όσα έκανες και πίστευες. Ξέρω ότι πολλοί και πολλά σε πίκραναν, σε αγνόησαν, σε αδίκησαν αλλά… τι μένει στο τέλος;
Η στέρεα, λαμπρή υστεροφημία σου ως ένας από εμάς, ένας από τους λεβέντες της φωτοδημοσιογραφίας, ένας από τους στυλοβάτες του φωτορεπορτάζ, ένας από τους πρώτους στην φωτογραφική αποτύπωση προσώπων, γεγονότων, πραγμάτων, στην Κύπρο και στο εξωτερικό.Ακριβέ μου φίλε, ωραίε συνάδελφε, γνήσιε συναγωνιστή, καλέ μου άνθρωπε, αφήνεις μνήμη αγαθή, όμορφη, για να σε θυμόμαστε στις μέρες της θλίψεως μας ως τον Στελλάρα μας, από το ηρωικό Μηλικούρι. Τον Στέλιο της “Σημερινής”, του “Περιοδικού” και του Συγκροτήματος ΔΙΑΣ. Τον Στέλιο των πολλών φίλων. Τον Στέλιο όλων όσοι τον γνώρισαν και τον εκτίμησαν για το εκρηκτικό αλλά μειλίχιο του χαρακτήρα του, για τον επαγγελματισμό και την ποιότητα του.
Κάποιος είπε ότι η ζωή είναι οι αναμνήσεις μας. Κι όταν κάποιος αναχωρεί, αυτές είναι το βάλσαμο στις καρδιές μας για την απώλεια. Να είσαι σίγουρος, ακριβέ μου φίλε, όπως τα λέγαμε πολλές φορές: Εδώ είσαι, μαζί μας! Πώς να ξεχάσουμε το γέλιο και τα χωρατά σου και τι να θυμηθούμε από τις άπειρες φωτογραφικές περιπέτειές σου…
Τώρα εσύ έχεις ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι για να συναντήσεις τον πατέρα σου, τον Κλείτο. Θα κάνετε ωραίο ντουέτο ψαλμωδίας στους ουρανούς. Κι εμείς εδώ, καλέ μου φίλε, θα γεραίρουμε την μνήμη σου με τα δάκρυα της φιλίας, της εκτίμησης και της αγάπης μας. Εις μνήμην αιωνίαν. Και εις αποχαιρετισμόν… ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ.ΘΑ ΤΟΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ. ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ».
ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ
«Είμαι συγκλονισμένος από το θάνατο του Στέλιου Παπαστυλιανού. Ένας λεβέντης άνθρωπος, αγνός, πατριώτης, πρόθυμος και δοτικός. Ήταν ο προστάτης των Φυλακισμένων Μνημάτων, όπως τον αποκαλούσα. Με τιμούσε με την φιλία του, και ανταλλάζαμε συχνά κάποια μηνύματα ή κάποιους σχολιασμούς σε αναρτήσεις, πάντα καλοπροαίρετα. Είμαι βαθύτατα συγκλονισμένος με τον απροσδόκητο χαμό του! Ειλικρινή συλλυπητήρια στους οικείους του!»
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΛΟΥΚΑ
«Καλό ταξίδι στο φως Στέλιο μου …Κρίμα. Δεν το πιστεύω ακόμα διαβάζοντας την είδηση του θανάτου σου…Μόλις την περασμένη Κυριακή τα λέγαμε στα φυλακισμένα μνήματα και έδωσες στον γιο μου με τόση περηφάνια τις αφίσες των ηρώων μας …Σε ευχαριστώ για όλες τις φορές που συνεργαστήκαμε και για όσα πρόσφερες..Αιωνία σου η μνήμη!! Συλλυπητήρια στην οικογένεια σου!!»
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
«Στο καλό Στελλάρα μου
Εργαστήκαμε μερικά χρόνια μαζί στο Περιοδικό. Κυριολεκτικά με εκείνο το καφέ τζιπ με το φάρο από πάνω αλωνίσαμε κάθε γωνιά της Κύπρου για τα ρεπορτάζ μας. Η παρέα σου πάντα διασκεδαστική και η φιλία σου άδολη».
NIKOΛΕΤΑ ΧΡΗΣΤΟΥ
«Φωτογράφισε την Ιστορία, αποτύπωσε τις καρδιές μας, η φιλία σου, Στέλιο, θα φωτίζει για πάντα τις μνήμες μας»
NIKOΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
«Αιωνία σου η μνήμη Στέλιο, έφυγες πολύ γρήγορα.»
KATEΡΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
«Συνάδελφε μου φίλε μου Στέλιο Καλό σου ταξίδι.»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΕΡΓΗΣ
«Απίστευτο! Την 1η Απριλίου μιλούσαμε εκεί στα Φυλακισμένα Μνήματα. Αιώνια ας είναι η μνήμη σου φίλε μου Στέλιο, ήσουν ένας γνήσιος πατριώτης».
ΛΟΙΖΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
«Συλλυπητήρια. Κρίμα μεγάλο»
ΡΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ
«Όχι ο Στέλιος μας Αποκλείεται. Σοκ. Απίστευτο. 20 χρόνια συνάδελφοι. Ο πιο γρήγορος φωτορεπόρτερ σε κάθε δύσκολες καταστάσεις. Το παλληκάρια μας».
ΝΑΝΣΙΑ ΠΑΛΑΛΑ-ΧΑΡΙΔΗ
«Συλλυπητήρια Αννα μου σε όλους σας…ήταν καλός συνάδελφος μα πάνω από όλα φίλος για πάρα πολλά χρόνια…»
ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΚΥΠΡΟΥ
«Έφυγε ξαφνικά ο χαλκέντερος φωτορεπόρτερ Στέλιος Παπαστυλιανού
Ο αειθαλής, χαλκέντερος και αεικίνητος φωτορεπόρτερ Στέλιος Παπαστυλιανού, δεν είναι πια μαζί μας. Έσβησε ξαφνικά, το απόγευμα της Τρίτης 8 Μαρτίου 2025, σε ηλικία 73 χρόνων, ύστερα από καρδιακό επεισόδιο. Ο Στέλιος Παπαστυλιανού ήταν γνωστός και καταξιωμένος συνάδελφος που χαρακτηριζόταν για την εργατικότητά του και την αφοσίωσή του στο δημοσιογραφικό λειτούργημα. Έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης ανάμεσα στους δημοσιογραφικούς κύκλους για την κοινωνικότητα του, τον ευχάριστο χαρακτήρα του και την προθυμία του να βοηθήσει όποιον χρειαζόταν.
Ο Στέλιος Παπαστυλιανού δεν έλειψε από κανένα σημαντικό γεγονός στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Ήταν πάντα εκεί για να το απαθανατίσει με το φακό του και την επαγγελματική του μαεστρία. Σημαντικό «παράσημο» στην καριέρα του η σύλληψη του από τον κατοχικό στρατό στις μεγαλειώδεις αντικατοχικές πορείες των γυναικών το 1989. Άρχισε την καριέρα του λίγο μετά την τραγωδία του 1974. Εργάστηκε στις εφημερίδες «Μάχη» και «Σημερινή», καθώς και στο περιοδικό «Το Περιοδικό». Ήταν για πολλά χρόνια ο κύριος φωτορεπόρτερ του Συγκροτήματος «Δίας». Από το 1999 και εντεύθεν εργαζόταν ως ελεύθερος επαγγελματίας.
Ο Στέλιος Παπαστυλιανού έγινε μέλος της Ένωσης Συντακτών Κύπρου τον Απρίλιο του 1989 και έφερε αριθμό μητρώου το 139. Περιέβαλε την οργάνωση με ενδιαφέρον και προσοχή και όποτε χρειαζόταν η βοήθεια του δήλωνε παρών.Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Συντακτών Κύπρου θερμά συλλυπείται την οικογένεια του μεταστάντος συναδέλφου, τη σύζυγο του Μέλπω, τα παιδιά του Ελένη και Κλείτο και όλους τους οικείους του. Η μνήμη του θα παραμένει ζωντανή σε όσους τον γνώρισαν και εκτίμησαν το έργο και τον χαρακτήρα του.
Ο Πρόεδρος της ΕΣΚ, Γιώργος Φράγκος, θα απευθύνει το ύστατο χαίρε κατά την κηδεία του Στέλιου Παπαστυλιανού, όταν αυτή οριστεί εν αναμονή των συγγενών του από το εξωτερικό.
Αιωνία του η μνήμη».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
