Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Πρόκειται για μια παγκόσμια εορτή που έχει ως στόχο την προώθηση της ποίησης, της γραπτής λέξης και του πολιτισμού γενικότερα. Είναι μια ευκαιρία να τιμηθούν οι ποιητές και οι ποιήτριες ανά τον κόσμο και να αναδειχθεί η σημασία της ποίησης στην ανθρώπινη κουλτούρα.
Το ποίημα της ποιήτριας-ιστορικού -ερευνήτριας, Νάσας Παταπίου, είναι μια σημαντική δημιουργία της το οποίο έχει λάβει αναγνώριση για την ποιητική της αξία.Τι πιο κάτω ποίημα έχει βραβευθεί με το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης από το Υπουργείο Παιδείας, Αθλητισμού και Νεολαίας και η ίδια έχει τιμηθεί με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών ως ιστορικός.
Ελισάβετ – Ελοΐσια*
Ή
Οδός Ξάνθης Ξενιέρου
Άνοιξε το παράθυρο η Ελισάβετ- Ελοΐσια
κι αγνάντεψε τον Βόσπορο.
Απ’ την Ακραία Καρπασία
την αντίκρισα και τη χαιρέτησα
κι κείνη μου κλείσε το μάτι.
Δεν μασούσε δάφνη
ωστόσο έμοιαζε σαν να προφήτευε.
«Θα γεννήσω», είπε, «έναν ποιητή
στην πόλη των ονείρων
και θα τον μάθω ν’ αγαπά τις ρίζες του
τους λαϊκούς χορούς της Σμύρνης
όλους τους θρύλους
για τη ρήγαινα της Κύπρου
και όσα γράφτηκαν
για την επτάλοφη.
Στην πόλη όμως του φωτός
εκεί στο βάθος βλέπω
να κυοφορείται ο πόθος μου
να υφαίνεται
το ένδυμα της λύτρωσης
για το ανάδελφο έθνος».
Κι έκλεισε τα μάτια της και η έμπνευση
ως όραμα της υπαγόρευσε
να δώσει σάρκα και οστά στη φράση:
με τα αρχικά Φ. Ε. Δ. Α.
Κι ακούστηκε από τον Σηκουάνα
έφθασε στη Μαύρη θάλασσα
εκεί στην Οδησσό
και στην Εγγύς Ανατολή
και ένα μαύρο σύννεφο εκτινάχτηκε
και σκέπασε αρχικά τη γη του Πέλοπα.
Η Ελισάβετ -Ελοΐσια
πριν κλείσει το παράθυρο
που έβλεπε στον Βόσπορο
έκανε το σημείο του σταυρού
κι αίφνης οι θύρες άνοιξαν
και φάνηκε η Αγιά Σοφιά κατάφωτη.
Κοίταξε τότε προς την Ανατολή
και μου’ δειξε το αχανές γαλάζιο του ουρανού
«Φιλίας Ελληνικής Δεσμός Άλυτος»
έγραφε εκεί ψηλά
με φωτεινή κι αιμάτινη γραφή.
Γύρισα τότε πίσω
κι αγνάντεψα την άβυσσο αιώνων
και προσευχήθηκα
στο νέο φως που χάραζε μπροστά μου…
Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Αυτή η ημέρα έχει ως στόχο να τιμήσει την ποίηση, τη δημιουργικότητα και τη δύναμη των λέξεων. Το 1999 ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, τότε πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, μετέφερε την ιδέα στον διεθνή οργανισμό με στόχο την προώθηση της γλωσσικής πολυμορφίας και της ποιητικής έκφρασης, καθώς και την αναγνώριση της σημασίας της ποίησης στον κόσμο.
Η UNESCO υιοθέτησε για πρώτη φορά την 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης κατά τη διάρκεια της 30ής Γενικής Συνδιάσκεψής της στο Παρίσι το 1999, με στόχο να υποστηρίξει τη γλωσσική πολυμορφία μέσω της ποιητικής έκφρασης και να αυξήσει την ευκαιρία να ακουστούν γλώσσες που απειλούνται με εξαφάνιση.
Κατά τη διάρκεια αυτής της ημέρας, γίνονται διάφορες εκδηλώσεις, αναγνώσεις ποιημάτων, συζητήσεις και εκθέσεις που αφορούν την ποίηση και τον ρόλο της στον πολιτισμό. Είναι μια ευκαιρία για να γιορτάσουμε τη γραπτή και προφορική λογοτεχνία και να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να ανακαλύπτουν και να απολαμβάνουν την ποιητική δημιουργία.
Η ποιήτρια-ιστορικός Νάσα Παταπίου γεννήθηκε το 1953 στο Ριζοκάρπασο της Επαρχίας Αμμοχώστου της Κύπρου. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και αργότερα ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα σπούδασε Θέατρο. Εργάστηκε σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης, ως φιλόλογος.
Αργότερα εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών. Στη συνέχεια ανέλαβε τη διεύθυνση του Σπιτιού της Κύπρου στην Αθήνα. Για πέντε περίπου χρόνια διοργάνωνε με επιτυχία, εκδηλώσεις, ημερίδες και συνέδρια με στόχο πάντοτε τη μελέτη και εξέταση των Κυπρολογικών θεμάτων. Δημοσίευσε ποίησή της σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας.
Εξέδωσε το 1988 την ποιητική συλλογή με τίτλο «Το φωνήεν σώμα», η οποία τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Το 2001 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών και την Ελληνική Κυβέρνηση για το βιβλίο της «Το Προξενείο της Επτανησιακής Πολιτείας στην Κύπρο, 1800–1807 και ο Πρόξενος Παναγής Αγγελάτος». Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποίηση της, καθαρά ερωτική, αισθαντική, με γλώσσα που κάποτε ξαφνιάζει, συνδυάζει το προσωπικό βίωμα με τη μοίρα και την ιστορία της Κύπρου.
