«Μερικοί άνθρωποι δεν χρειάζονται χρόνια για να γίνουν αξέχαστοι, αρκεί να είναι ο εαυτός τους.»
Η φράση αυτή ήταν χαραγμένη δίπλα στη φωτογραφία της Λίλη στον κήπο του σχολείου της, ανάμεσα σε λουλούδια που δεν μαραίνονται ποτέ. Και χθες, εκεί, στην αποφοίτηση του ιδιωτικού σχολείου Forum, κατάλαβα τι σημαίνει να αφήνεις αποτύπωμα στις καρδιές των άλλων, ακόμη κι αν φύγεις νωρίς.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε μια αποφοίτηση που είχε αυτές τις ξεχωριστές στιγμές, όχι μόνο για τους αποφοίτους, αλλά και για τους γονείς και τους καθηγητές. Και άφησε μέσα μου κάτι που δεν θα σβήσει ποτέ. Η πρόσκληση ήρθε από τη Μαίρη, τη μητέρα της 14χρονης Λίλη Κυριακού, που έφυγε από τη ζωή πριν προλάβει να ξεκινήσει να πραγματοποιεί τα όνειρά της. Μια γνωριμία που έγινε εντελώς τυχαία μέσω συγγενικού μου προσώπου, που μου είχε μιλήσει για τη Μαίρη και το βιβλίο που έγραψε για την κόρη της. Ένα βιβλίο αφιερωμένο στη Λίλη, που έφυγε τόσο άδικα στις 13 Φεβρουαρίου 2021, από τη σπάνια ασθένεια HLH, για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ γνώριζα καλά.
Όταν ξεκινήσαμε να μιλάμε διαδικτυακά, ήμουν κάπως κουμπωμένη. Δεν ήξερα πώς να εκφραστώ, δεν ήθελα να πω κάτι που μπορεί να ακουστεί λάθος στα αυτιά της. Πώς μιλάς με μια γυναίκα που έχασε το μοναχοπαίδι της χωρίς να νιώσεις άβολα; Όμως η Μαίρη, με το χιούμορ της, το υπέροχο χαμόγελο και τη ζεστασιά της, ήταν εκείνη που μου έδωσε δύναμη να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου και να της πω ότι μπαίνοντας, έστω και για λίγο, στη θέση της, κατάλαβα κάτι που κανένας γονιός δεν μπορεί εύκολα να διανοηθεί.
Η πρόσκλησή της να πάω μαζί της στην αποφοίτηση της Λίλης μου δημιούργησε πολλά συναισθήματα. Ήθελα να είμαι δίπλα της, να της κρατώ το χέρι, να την ακολουθήσω σε αυτή τη διαδρομή, που για εκείνη δεν ήταν απλώς μια τελετή, αλλά μια στιγμή γεμάτη καρδιά, μνήμη και αγάπη. Ανάμεσα σε τόσα άτομα, διάλεξε εμένα, και αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω.
Η διευθύντρια του σχολείου και καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας, κα Αντιγόνη Τζιαπούρα με υποδέχτηκε με θέρμη και ευγένεια, όπως πρέπει να κάνει κάθε εκπαιδευτικός. Μαζί με τους μαθητές, υπήρξαν και καθηγητές που έτρεξαν να αγκαλιάσουν τη Μαίρη, να της χαμογελάσουν, να της πουν μια κουβέντα που ίσως της έδινε κουράγιο. Υπήρξαν όμως κι εκείνοι που, ενώ την γνώρισαν, δεν κατάφεραν να της πουν ούτε μία λέξη. Ευγένεια, άβολη στιγμή, εγωισμός ή απλά υποκρισία και ντροπή; Ίσως όλα μαζί.
Η κα Αντιγόνη Τζιαπούρα, που γνώρισε από κοντά τη Λίλη, που ήξερε το παιδί και την οικογένεια, στάθηκε εκεί με το χαμόγελό της, θέλοντας να τιμήσει την αποφοίτηση με τον πιο σωστό και συγκινητικό τρόπο. Γιατί κάποια πράγματα δεν χρειάζονται πολλά λόγια, μόνο πράξεις που μιλούν από μόνες τους.
Στη διάρκεια της εκδήλωσης γνώρισα συμμαθητές και φίλους της Λίλης. Παιδιά που συνεχίζουν να στηρίζουν τη Μαίρη, μια γυναίκα που, παρά τον πόνο της, στέκεται δυνατή, και όλοι της βγάζουμε το καπέλο. Μια γυναίκα που, όπως μου είπε, μπορεί το βράδυ να κλαίει στο κρεβάτι της κόρης της, αλλά όταν βγαίνει έξω, παίρνει μαζί της το γέλιο της Λίλης, χαρίζει δύναμη στους γύρω της και μας υπενθυμίζει τι σημαίνει αγάπη και αξιοπρέπεια.
Η Μαίρη έχει γράψει βιβλίο για την πορεία ζωής της Λίλης, που σύντομα θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Παράλληλα σχεδιάζει δράσεις ώστε το όνομα της κόρης της να μείνει ζωντανό σε όσους την γνώρισαν και την αγάπησαν. Και το σχολείο της, το Forum, το έχει ήδη κάνει πράξη.
Στον κήπο του σχολείου, δίπλα στις λευκές ανθισμένες αμυγδαλιές, υπάρχει μια πλακέτα που έφτιαξαν οι συμμαθητές της Λίλλυς για εκείνη. «Αν και η Λίλη ήταν μαζί μας για λίγο, κατάφερε να αφήσει βαθύ αποτύπωμα στις καρδιές μας», γράφει πάνω, δίπλα στη φωτογραφία της που χαμογελάει και φωτίζει τον χώρο. Η Λίλη κατάφερε να γίνει αξέχαστη με τον πιο γλυκό και φυσικό τρόπο. Με το γέλιο της, την αυθεντικότητά της, την εφηβική ψυχή της που αγαπούσε τη ζωή και σκόρπιζε χαρά. Οι φίλοι της δεν την ξέχασαν, ούτε πρόκειται να την ξεχάσουν. Γιατί η Λίλη τους δίδαξε, χωρίς να το ξέρει, πως το να είσαι ο εαυτός σου είναι αρκετό για να αφήσεις αποτύπωμα στις καρδιές των άλλων.
Γιατί η Λίλη τους δίδαξε, χωρίς να το ξέρει, πως το να είσαι ο εαυτός σου είναι αρκετό για να αφήσεις αποτύπωμα στις καρδιές των άλλων.
Ο «Κήπος της Λίλης» στο Forum είναι μια από τις πιο ανθρώπινες κινήσεις που έχω δει. Δίπλα στην αμυγδαλιά, υπάρχει ένα ανοιχτό πέτρινο βιβλίο με αφιέρωση και φωτογραφία της, ενώ τα λουλούδια που έφτιαξαν οι συμμαθητές της δεν μαραίνονται ποτέ, μέσα στη βιτρίνα αυτού του καλοστημένου σκηνικού, κάτω από τον ήλιο και τον ουρανό που κοιτούσε και εκείνη. Η αποφοίτηση αυτή, για μένα, δεν ήταν απλά μια τελετή. Ήταν ένα μάθημα ζωής. Ένα μάθημα για το πώς κάποιοι άνθρωποι συνεχίζουν να κρατούν το φως μέσα τους, ακόμα κι όταν έχουν χάσει το πιο πολύτιμο κομμάτι τους.
Μαίρη, σε ευχαριστώ που με έκανες κομμάτι αυτής της διαδρομής.
Και να το θυμάσαι:
Το γέλιο της Λίλης θα αντηχεί για πάντα.
Σε αυλές, σε διαδρόμους, σε φωτογραφίες,
στα λουλούδια φτιαγμένα από τους συμμαθητές της και σε καρδιές.
Γιατί κάποια γέλια δεν χάνονται ποτέ.
Γιατί εκείνοι που αγαπήθηκαν αληθινά, δεν φεύγουν ποτέ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
