Πριν μερικά χρόνια, ο Κλεόπας Κουλουμάς έβλεπε τη ζωή να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια του. Σε μικρή ηλικία, έχασε τη μητέρα και την αδελφή του από τα χέρια του ίδιου του του πατέρα, σε μια τραγωδία που θα έσβηνε κάθε ελπίδα για ένα παιδί. Σήμερα, δεν κρατά απλά ένα πτυχίο στα χέρια του. Κρατά μια νίκη απέναντι σε όσα θέλησαν να τον λυγίσουν.
Με ένα πτυχίο στη Διοίκηση Επιχειρήσεων στο χέρι, ο Κλεόπας Κουλουμάς έγραψε χθες τον δικό του επίλογο σε μια ιστορία που ξεκίνησε με πόνο αλλά ολοκληρώνεται με ελπίδα. Ο ίδιος που σε μικρή ηλικία βίωσε την αδιανόητη τραγωδία να χάσει τη μητέρα και την αδελφή του από τα χέρια του ίδιου του του πατέρα, κατάφερε να επιβιώσει και να σταθεί όρθιος εκεί όπου όλα έμοιαζαν χαμένα. Μεγάλωσε με αναμνήσεις που βάραιναν την ψυχή του, όμως δεν άφησε την τραγωδία να καθορίσει το μέλλον του. Παρά τις δυσκολίες, πάλεψε με επιμονή και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, αποδεικνύοντας πως ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, η ελπίδα μπορεί να γεννηθεί ξανά.

Εκτός από το πτυχίο του στα χέρια του κρατά και το βιβλίο του με τίτλο «Επιζών», όπου καταγράφει τη δική του μαρτυρία δύναμης και πίστης, δίνοντας φωνή σε όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε βία και σιωπή.
«Σήμερα ολοκληρώθηκε ακόμη ένα στάδιο της ζωής μου. Αν και είχα πει πως δεν ήθελα να πάω στην αποφοίτηση, κάτι μέσα μου, την τελευταία στιγμή, μου είπε πως πρέπει. Και πήγα. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Και νιώθω περήφανος. Περήφανος όχι μόνο για το πτυχίο. Αλλά για τον άνθρωπο που κατάφερα να γίνω, παρά το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα. Μεγάλωσα με έναν τοξικό πατέρα. Έναν άνθρωπο που με πλήγωνε με λόγια και με βία.
Που δεν πίστεψε ποτέ σε μένα.Που μου έλεγε πως είμαι άχρηστος.Που προσπάθησε να με κάνει να σβήσω. Κι όμως, σήμερα, στάθηκα απέναντι σε όλα αυτά. Σήμερα δεν κρατούσα μόνο ένα πτυχίο. Κρατούσα μια διαδρομή γεμάτη πόνο και πείσμα. Το βιβλίο μου. Οι σπουδές μου. Οι μάχες που δεν φάνηκαν σε κανέναν. Όλα όσα έχω καταφέρει με κόπο και πίστη. Νιώθω ευγνωμοσύνη. Όχι γιατί ξεχάστηκαν όσα έγιναν — αλλά γιατί δεν με νίκησαν. Δεν έγινα αυτό που ήθελε.

Έγινα αυτό που έπρεπε να γίνω για να σωθώ. Και ελπίζω, από εκεί ψηλά, η μάνα μου να με βλέπει και να είναι περήφανη. Γιατί κάθε φορά που ένιωθα να λυγίζω, σκεφτόμουν εκείνη. Μάνα, αν με βλέπεις… σήμερα δεν νίκησα απλώς. Στάθηκα. Και στάθηκα γιατί εσύ,ακόμα και φευγάτη, δεν έφυγες ποτέ από μέσα μου. Αυτό το πτυχίο, αυτός ο δρόμος, αυτός ο άνθρωπος… είναι δικός σου».

Η ιστορία του Κλεόπα Κουλουμά στέλνει σήμερα ένα ηχηρό μήνυμα σε κάθε νέο άνθρωπο που δοκιμάζεται τη δύναμη της επιμονής. Πως όταν πέφτεις, μπορείς να ξανασηκωθείς, να νικήσεις τους φόβους σου και να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, όποιο κι αν ήταν το ξεκίνημά σου. Γιατί, όπως απέδειξε ο Κλεόπας, δεν έχει σημασία από πού έρχεσαι, αλλά πού έχεις τη δύναμη να πας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: