Το πρώτο της ταξίδι στο εξωτερικό το πραγματοποίησε σε ηλικία επτά μηνών, στη Βιέννη. Τους τελευταίους 11 μήνες, η Κάτια έχει ταξιδέψει σε 18 χώρες, από τις νήσους Φερόε και την Ισλανδία μέχρι την Αλβανία, φτάνοντας πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την αφετηρία της, τη Θεσσαλονίκη.
Έχει ανηφορίσει στο απομακρυσμένο χωριό Πιοντάο στην Πορτογαλία, όπου μάλιστα ανέβασε πυρετό σε μια περιοχή χωρίς καν φαρμακείο. Έχει σταθεί μπροστά στον καταρράκτη Σβάρτιφος στην Ισλανδία, σκάζοντας στα γέλια με τα νερά που την πιτσίλισαν ξαφνικά στο πρόσωπο και έχει φτάσει μέχρι τη λίμνη Sørvágsvatn στις νήσους Φερόε, που μοιάζει να ίπταται πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό, έτσι όπως απλώνεται στην άκρη ενός γκρεμού. Έχει δοκιμάσει τοπικές σπεσιαλιτέ και σφιχταγκάλιασε ανθρώπους που δεν μιλούσαν τη γλώσσα της σε διάφορες γωνιές της Ευρώπης και χρησιμοποίησε κάθε πιθανό μεταφορικό μέσο: αεροπλάνο, τρένο και πλοίο, τελεφερίκ, τραμ στη Λισαβόνα και σκάφος στο Πόρτο. Πιθανότατα όμως, το αγαπημένο της μεταφορικό μέσο είναι ο… μάρσιπος.
Κι αυτό διότι η Κάτια είναι μόλις 18 μηνών! Το πρώτο της ταξίδι στο εξωτερικό το πραγματοποίησε σε ηλικία επτά μηνών, στη Βιέννη, και το φετινό φθινόπωρο δεν αποκλείεται να κάνει και την παρθενική της υπερατλαντική εξόρμηση, στις ΗΠΑ (Νέα Υόρκη) και τον Καναδά. Οι γονείς της, η Γεωργία και ο Πάνος, οικονομολόγοι στον ιδιωτικό τομέα αμφότεροι και μέλη της γενιάς των millenials, είναι φανατικοί ταξιδιώτες, με προτίμηση στα ταξίδια που δεν μπορείς να αγοράσεις εύκολα από ένα τουριστικό πρακτορείο.
Όπως, όμως, παρατηρεί η μητέρα της Γεωργία Βενιζέλου, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «παγετώνες και ηφαίστεια στην Ισλανδία, πολύχρωμα παλάτια στην Ινδία, αρχαίες πόλεις στην Ιορδανία, ξεχασμένοι ναοί στην Καμπότζη, ηλιοβασιλέματα σε οάσεις στο Περού, πεζοπορίες στη Γη του Πυρός και τόσα μα τόσα άλλα, φαίνονται ασήμαντα μπροστά στην εμπειρία του ερχομού ενός παιδιού… Η Κάτια ήρθε στη ζωή μας ως το μεγαλύτερο δώρο, τον Ιανουάριο του 2021… Αυτό δεν σήμαινε για εμάς πως η αγάπη μας για εκείνη θα αποτελούσε τροχοπέδη στο να συνεχίσουμε να γνωρίζουμε τον κόσμο. Αντιθέτως, η αγάπη μας για εκείνη μας έκανε να θέλουμε να γίνουμε μια παρέα των τριών».
Έτσι, μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας, η Κάτια έγινε το τρίτο μέλος της παρέας και ταξίδεψε σε Αυστρία, Πορτογαλία, Ιταλία, Γαλλία, Μονακό, Ολλανδία, Ισλανδία, Νήσοι Φερόε, Ουγγαρία, Βουλγαρία, Σκόπια, Μαυροβούνιο, Κροατία, Βοσνία Εργεζοβίνη, Κόσοβο, Αλβανία, Σερβία και Γερμανία. Το τελευταίο «road trip» των τριών τους ήταν μια διαδρομή 4500 χιλιομέτρων στις δαλματικές ακτές και τα δυτικά Βαλκάνια. Όπως παρατηρεί η Γεωργία, η μικρή έχει ήδη αρχίσει να αποκτά τα πρώτα χαρακτηριστικά μιας ταξιδιώτισσας. Σε σχέση με το πρώτο της ταξίδι στο εξωτερικό, πριν από 11 μήνες, έχει γίνει πολύ πιο προσαρμοστική, ανεκτική στην ταλαιπωρία και δεκτική στο να δοκιμάζει καινούργιες γεύσεις.
«Η Κάτια δείχνει ευτυχισμένη τις στιγμές που ταξιδεύει και, όσο μεγαλώνει, βλέπουμε πόσο απολαμβάνει το να βρίσκεται σε νέους προορισμούς και να συναντάει παιδάκια από άλλα μέρη του κόσμου. Μπορεί να μιλάνε άλλες γλώσσες και να μην καταλαβαίνουν το ένα το άλλο -έτσι και αλλιώς σε αυτές τις ηλικίες οι λέξεις που γνωρίζουν είναι ελάχιστες- οπότε επικοινωνούν με αγκαλιές και αγγίγματα μεταξύ τους ή ανταλλάσοντας παιχνίδια. Σε αυτές τις ηλικίες, το παιδί μπορεί να μην εκφράζεται ακόμα με πολλές λέξεις, αλλά είναι πολύ εκφραστικό στα συναισθήματά του κι όταν το βλέπεις να παίζει χαρούμενο, π.χ., στην άμμο στη Σικελία ή να χοροπηδάει μέσα σε ένα τελεφερίκ με πανοραμική θέα μιας πόλης, καταλαβαίνεις ότι μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ακριβώς τι βλέπει, αλλά περνάει όμορφα. Στον καταρράκτη Σβάρτιφος ήταν τόσο χαρούμενη που έβλεπε τα νερά να πέφτουν ορμητικά! Στις Φερόα την εντυπωσίασαν αυτά τα παράξενα πουλιά, τα πάφιν (φρατέρκουλα του Ατλαντικού), που τα είχε δει από κοντά μόνο σαν λούτρινα» λέει η Γεωργία Βενιζέλου και παροτρύνει περισσότερους γονείς να ταξιδεύουν με τα βρέφη τους.
Πρακτικά, πόσο εύκολο είναι να ταξιδεύεις με ένα βρέφος; Κατά τη Γεωργία Βενιζέλου, ένα τέτοιο ταξίδι έχει αρκετές δυσκολίες, αλλά με πάρα πολύ καλή οργάνωση και προετοιμασία, με καλή συνεργασία ανάμεσα στους γονείς και θετική ψυχολογία, ακόμα και τα απρόοπτα μπορούν να αντιμετωπιστούν, χωρίς να χαλάσει η διάθεση των ταξιδιωτών. Ένα παιδί έχει βασικές ανάγκες, π.χ., σε ύπνο και φαγητό, που δεν μπορείς να τις αμελήσεις και άρα πρέπει να είσαι έτοιμος/η να τις αντιμετωπίσεις. Μπορεί να γίνει ανήσυχο και να δυσανασχετήσει σε μια πολύωρη πτήση ή σε ένα roadtrip, οπότε χρειάζεται να έχεις τα μέσα για να το απασχολήσεις. Επίσης, ένα παιδί μπορεί να χρειαστεί να αλλάξει πάνα …στη μέση του πουθενά. Στις ανταποκρίσεις πτήσεων, μπορεί να χρειαστεί οι γονείς να έχουν μαζί τους τον απαραίτητο εξοπλισμό για να δημιουργήσουν έναν αυτοσχέδιο χώρο ξεκούρασης ή ύπνου μέσα στο αεροδρόμιο. Επιπλέον, πολλά εστιατόρια δεν έχουν παιδικά καρεκλάκια και πολλά καταλύματα δεν διαθέτουν κούνιες, ελλείψεις που μπορεί να φαίνονται απλές, αλλά απαντώνται σε περίπου το 30% των ταξιδιών και σε ίσο ποσοστό υποδομών, γεγονός που δημιουργεί προβλήματα ή και υπερβάσεις προϋπολογισμού.
«Τα πιο σύνθετα προβλήματα βέβαια, είναι αυτά που σχετίζονται με την υγεία. Γι’ αυτό χρειάζεται πριν από κάθε ταξίδι οι γονείς να κάνουν πολύ προσεκτική έρευνα για το σύστημα υγείας, τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας στις περιοχές που επισκέπτονται, να εξετάσουν το ενδεχόμενο μιας διεθνούς κάρτας υγείας και, επιπλέον, να έχουν ψυχραιμία και να ετοιμάσουν ένα «κιτ» φαρμάκων, σε συνεργασία με την/τον παιδίατρο. Επίσης, καλό είναι να προτιμήσουν ταξίδια σε ανεπτυγμένες χώρες, όπου τα συστήματα υγείας είναι οργανωμένα. Η Κάτια έτυχε να πέσει και να χτυπήσει, ευτυχώς όχι σοβαρά. Στο απομακρυσμένο χωριό Πιοντάο στην Πορτογαλία ανέβασε πυρετό και δεν υπήρχε φαρμακείο πουθενά κοντά, οπότε ευτυχώς είχαμε μαζί μας το «κιτ» που ετοίμασε η παιδίατρος. Πιστεύω πως αν είσαι πολύ οργανωτικός, πολύ καλά προετοιμασμένος και προσεκτικός και δεν πας με φόβο, οτιδήποτε προκύψει, θα το λύσεις» εκτιμά.
«Να μην αποτελεί εμπόδιο ο ερχομός ενός παιδιού στο να ζει κάποιος την ζωή του όπως την έχει ονειρευτεί. Κάπου διάβασα πως εμείς οι γονείς δεν είμαστε «υπηρέτες» των παιδιών… Ούτε εκείνα είναι «σκλάβοι» μας… Είμαστε συνοδοιπόροι στο ταξίδι της ζωής» καταλήγει.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
