Όταν μια έφηβη σου λέει κατάμουτρα τι σκέφτεται για όλα όσα συμβαίνουν στον πλανήτη, δεν έχεις πολλά περιθώρια να κάνεις τον αδιάφορο. Και όταν ο λεγόμενος «ισχυρός» πρόεδρος της Αμερικής αποφασίζει, μέσα στη νύχτα, να βομβαρδίσει τα πυρηνικά μιας χώρας που ήδη καίγεται στον πόλεμο με μια άλλη, τότε ξέρεις πως το μόνο που μένει είναι να κρατήσεις το παιδί σου δυνατό και να του υποσχεθείς, όσο μπορείς, ότι θα πάνε όλα καλά.
Όταν η έφηβη — ναι, το ίδιο το παιδί — έχει εδώ και μέρες στο μυαλό της σχέδιο διαφυγής για την οικογένεια, μόλις οι μεγάλοι αρχίσουν να παίζουν πόλεμο, τότε κάπου μέσα σου σπάει κάτι. Αντί οι νέοι να κάνουν όνειρα, να χτίζουν σχέδια, να αγαπούν τη ζωή, τους δώσαμε άγχος, φόβο και ένα πλάνο για το πώς να σωθούν από την τρέλα των ενηλίκων. Καταφέραμε να αποτύχουμε — ας το παραδεχτούμε.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Γιατί δεν είναι απλά ποιος είναι «ο πιο δυνατός». Είναι ποιος είναι πιο ξεροκέφαλος, πιο άκαρδος, ποιος πατάει πιο εύκολα το κουμπί για να δείξει ανδρισμό και εξουσία. Αυτοί οι τύποι δεν έχουν καρδιά, δεν σκέφτονται με λογική. Αντί να καθίσουν να μιλήσουν σαν άνθρωποι, διαλέγουν πυρηνικά και drones. Και μετά; Το Ιράν θα απαντήσει, αλλά όχι με πυρηνικά — με τρόμο, παντού.
Ξανά θα φοβόμαστε να μπούμε σε αεροπλάνο. Ξανά θα κοιτάμε περίεργα τον διπλανό μας. Ξανά θα σκεφτόμαστε πότε θα μας έρθει ένας πύραυλος στο κεφάλι. Και όλο αυτό το άγχος, αυτό το δηλητήριο, το κληροδοτούμε στα παιδιά μας — σε εκείνα που το μόνο που θέλουν είναι να χτίσουν το δικό τους αύριο, πιο καθαρό, πιο δίκαιο, πιο δικό τους. Κι εμείς; Εμείς οι μεγάλοι; Καθόμαστε, κοιτάμε, σχολιάζουμε στα social και ζούμε στον μικρόκοσμο μας. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε, να πούμε την αλήθεια στα παιδιά μας και να σταθούμε μπροστά τους — όχι για να τους δείξουμε πως είναι οι δυνατοί, αλλά για να τα προστατεύσουμε από τους πραγματικά επικίνδυνους «δυνατούς».
Εμείς οι γονείς προσπαθούμε να κρατήσουμε μια κουβέντα ώριμη και λογική. Αλλά μπροστά σε μια έφηβη που έχει άποψη, επιχειρήματα και μια καρδιά πιο βαριά απ’ όσο της αξίζει, μένουμε συχνά άφωνοι. Μέσα μας νιώθουμε περηφάνια — γιατί μεγαλώσαμε ένα παιδί που σκέφτεται βαθιά — αλλά και μια θλίψη που εκείνη, αντί να ασχολείται με τα μικρά και όμορφα της ηλικίας της, ξενυχτά διαβάζοντας για πολέμους και βόμβες, ρωτώντας «Γιατί;» και «Πώς γίνεται;».
Πώς γίνεται άνθρωποι να έχουν τόση δύναμη αλλά τόσο λίγο μυαλό; Πώς γίνεται να διαλύουν ζωές και όνειρα με ένα κουμπί, ενώ την ίδια στιγμή παιδιά σαν τη δική μας έφηβη προσπαθούν να χτίσουν το δικό τους αύριο πάνω σε ερείπια;
«Αν γίνει πόλεμος, πού θα πάμε; Σε ποιο καταφύγιο θα χωρέσουμε;» — και τότε ένας κόμπος δένεται στο στομάχι σου. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν έχεις απάντηση. Μόνο μια σιωπή που βαραίνει πιο πολύ κι από τις ειδήσεις.Κι όταν την βλέπεις να διαλέγει να δει ταινίες και ντοκιμαντέρ για τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο — όχι γιατί φοβάται, αλλά γιατί θέλει να μάθει, να καταλάβει την Ιστορία, να ερμηνεύσει την παράνοια του ανθρώπου — τότε η περηφάνια σου και η θλίψη σου γίνονται ένα. Γιατί λες μέσα σου: «Μαζεύει ερωτήσεις και ψάχνει μόνη της απαντήσεις». Και ταυτόχρονα ψιθυρίζεις: «Δόξα τω Θεώ που σκέφτεται έτσι βαθιά — γιατί αυτή ίσως μεγαλώσει έναν κόσμο πιο σοφό απ’ τον δικό μας».
«Αν γίνει πόλεμος, πού θα πάμε; Σε ποιο καταφύγιο θα χωρέσουμε;» — και τότε ένας κόμπος δένεται στο στομάχι σου. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν έχεις απάντηση. Μόνο μια σιωπή που βαραίνει πιο πολύ κι από τις ειδήσεις.
Ένα μόνο της χρωστάμε: Να σταθούμε εκεί, έτοιμοι να ακούμε, να συζητάμε, να της δίνουμε φτερά — κι ας μην έχουμε πάντα έτοιμες απαντήσεις.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
