Για έντεκα και πλέον χρόνια η συμπατριώτισσα μας Έφη Σπύρου ζει στην ελληνική πρωτεύουσα, «ταξιδεύοντας» μέσα στον κόσμο της τέχνης. Μια τέχνη που της χάρισε αμέτρητες εμπειρίες με ανθρώπους της μόδας και του πολιτισμού. Εν αρχή ήταν ο κόσμος της μόδας ο οποίος έδωσε στην συμπατριώτισσα μας αμέτρητες επιτυχίες που ξεπέρασαν τα σύνορα της Κύπρου. Σήμερα, η ίδια θεωρεί ότι «βαδίζει» έναν άλλο δρόμο…τον δρόμο στο χώρο της δημιουργίας και της εκφραστικότητας.
Η Έφη Σπύρου δεν είναι ένα οποιονδήποτε κορίτσι…Είναι μια γυναίκα με γνώσεις και φαντασία η οποία δημιουργεί και εμπνέεται με ότι κινείται γύρω της. Μετά από τα πετυχημένα χρόνια που είχε στο χώρο του μοντέλιγκ η ίδια είναι μια εικαστικός η οποία πολύ σύντομα θα έρθει και στην Κύπρο για να παρουσιάσει τα έργα της ως έκπληξη προς όλους εμάς που την λατρεύουμε. Η γνωριμία μας, χρονολογείται από παλιά όταν ακόμη ήταν στο χώρο του μόντελιγκ που φυσικά ποτέ δεν ξεχνά. Στην Αθήνα πρόκειται να παρουσιάσει ένα νέο πρότζεκτ με τον τίτλο Identity in Between. Ένα πρότζεκτ το οποίο πραγματοποιείται από τη Run On Art ΑΜΚΕ σε συνδιοργάνωση με το MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, και με την υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ και του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
«Μόλις 18 χρονών βρέθηκα στο Las Vegas για τον παγκόσμιο διαγωνισμό ομορφιάς Miss Universe Pageant. Aπό τότε άνοιξε ένας μεγάλος δρόμος με αμέτρητα ταξίδια στο εξωτερικό, σημαντικές συνεργασίες με ανθρώπους της μόδας και του πολιτισμού με διάρκεια πάνω από είκοσι χρόνια»
Στην αποκλειστική συνέντευξή της, η Έφη Σπύρου μας μιλά για το νέο της πρότζεκτ, για το χώρο της εικαστικής τέχνης, το μόντελιγκ, τα επόμενα της σχέδια αλλά και για το επίκαιρο θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο του αθλητισμού.
Ποιο είναι το δικό σου…μακρύ ταξίδι;
«Αυτό που κάθε φορά ξεκινάει με μια ιδέα, μια επιθυμία, μία δίψα για το άλλο, το διαφορετικό. Έτσι κάπως έρχονταν στην ζωή μου τα πράγματα και με έβρισκαν ή τα έβρισκα. Μέσα από βαθιές επιθυμίες για να γνωρίσω κάτι έξω από μένα. Tο πρώτο μου πραγματικά μεγάλο ταξίδι ξεκίνησε από την επιθυμία να γνωρίσω τον κόσμο. Μόλις 18 χρονών βρέθηκα στο Las Vegas για τον παγκόσμιο διαγωνισμό ομορφιάς Miss Universe Pageant. Aπό τότε άνοιξε ένας μεγάλος δρόμος με αμέτρητα ταξίδια στο εξωτερικό, σημαντικές συνεργασίες με ανθρώπους της μόδας και του πολιτισμού με διάρκεια πάνω από είκοσι χρόνια. Και να φανταστείς νιώθω ότι είμαι ακόμα στην αρχή…»
Μέχρι που μπορεί να φτάσει η Έφη Σπύρου;
«Μέχρι εκεί που δεν περιορίζεται ή διαβρώνεται η ελευθερία μου».
Όλη αυτή η διαδρομή σου στο χώρο της τέχνης είναι κάτι που ήθελες να κάνεις από μικρή;
«Ζωγράφιζα από πολύ μικρή! Σημαντική όμως στιγμή ήταν όταν ο δάσκαλος μου στο σχολείο είχε προτείνει στους γονείς μου να με στείλουν στην Ιταλία για καλλιτεχνικές σπουδές. Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα έναν άλλο δρόμο να ακολουθήσω».
Εδώ και χρόνια διαμένεις στην Αθήνα γιατί επέλεξες να εγκαταλείψεις την Κύπρο;
«Επέλεξα να ταξιδέψω και τελικά μετά από πολλά χρόνια να έχω βάση μου την Αθήνα. Παραμένω όμως αποδημητικό πουλί και ανά πάσα στιγμή θα μπορούσα να βρεθώ σε άλλη πόλη, χώρα για να ζήσω. Το «νησί» μου όπως συνήθως λέω, το έχω πάντα μέσα μου. Η καταγωγή μου είναι ο θησαυρός μου και η δύναμη μου».
Θεωρείς ότι είχες περισσότερες ευκαιρίες να αναδείξεις το ταλέντο σου στην Ελλάδα;
«Τις ευκαιρίες τις δημιουργούμε εμείς όπου και να βρισκόμαστε. Η καλή στιγμή όπως και η έμπνευση δεν έρχονται όσο καθόμαστε στον καναπέ»
«Παραμένω όμως αποδημητικό πουλί και ανά πάσα στιγμή θα μπορούσα να βρεθώ σε άλλη πόλη, χώρα για να ζήσω. Το «νησί» μου όπως συνήθως λέω, το έχω πάντα μέσα μου. Η καταγωγή μου είναι ο θησαυρός μου και η δύναμη μου».
Ποιες είναι οι ωραιότερες αναμνήσεις σου σε σχέση με την δουλειά σου;
«Το γέλιο ή οι συγκινήσεις με ανθρώπους που δεν τους γνώριζα καθόλου αλλά κάτι μαγικό συνέβη όταν συναντηθήκαμε»
Από πού εμπνέεσαι για να δημιουργήσεις ένα έργο;
«Ας πούμε ότι όλα γεννιούνται από μία αφορμή-μία προσωπική εμπειρία, μία είδηση. Και μετά ξεκινάει μία μεγάλη διαδρομή προς όλες τις κατευθύνσεις. Μνήμες, παλιές έρευνες, προσχέδια, κουβέντες με φίλους καλλιτέχνες, ιστορικούς, φιλοσόφους, νέες έρευνες…όλα ζυμώνονται με μία αγωνία πάντα στο να γεννήσουν κάτι καινούργιο που δεν αφορά μόνο εμένα αλλά και τους άλλους»
Πόση δημιουργική ήσουν εν μέσω καραντίνας και του κορονοϊου;
«Χα χα…νομίζω περισσότερο από ποτέ! Είχα ετοιμάσει μία πολυήμερη δράση στην πόλη, είχα ολοκληρώσει και πραγματοποιήσει την ατομική μου έκθεση στην πρώτη open air παρουσίαση στην Αθήνα, ήμουν επικεφαλής σε τρία συλλογικά project της RUNONART-της δικής μου μη κερδοσκοπικής πρωτοβουλίας για την προβολή και ενδυνάμωση των καλλιτεχνών. Και συνεχίζω με πολλά ακόμα που θα αποκαλύψω σύντομα…»
«Η τέχνη είναι γνώση. Δεν μπορείς να δημιουργείς εάν δεν γνωρίζεις, δεν ερευνάς, δεν κοπιάζεις. Τέχνη χωρίς γνώση είναι άγουρο και στυφό φρούτο»
Ποιες είναι οι δικές σου ανησυχίες όσον αφορά το μέλλον της τέχνης και του πολιτισμού;
«Ανησυχώ για την συνεχή άρνηση μας να μάθουμε από την παγκόσμια ιστορία με αποτέλεσμα να κάνουμε ατέρμονους κύκλους και επαναλαμβανόμενα λάθη. Για παράδειγμα την περίοδο της μεγάλης ύφεσης στην Αμερική την δεκαετία του 30 έτρεξε το WPA Federal Art Project όπου η Αμερικανική κυβέρνηση Rousvelt «εργοδότησε» τους καλλιτέχνες της για να παράξουν έργο μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο. Ουσιαστικά ενέταξε την τέχνη στην ζωή όλων με την παραγωγή καλλιτεχνικών έργων και την τοποθέτηση τους σε σχολεία, νοσοκομεία, κυβερνητικά κτίρια και δημόσιους χώρους. Το Project έτρεξε 8 χρόνια και παράχθηκαν 100,000 ζωγραφικά έργα και τοιχογραφίες, 18,000 γλυπτά, 300,000 prints και αναρίθμητα ποστερ-μια παρακαταθήκη ανεκτίμητης αξίας για την ιστορία του πολιτισμού και της τέχνης γενικότερα. Ποιοι είναι οι οραματιστές της εποχής μας και τι έχουν να πουν για το πολιτιστικό κεφάλαιο ενός τόπου. Κάτι πυροτεχνήματα ακούω…»
Πόσα χρόνια τώρα διανέμεις στην Ελλάδα;
«Νομίζω έντεκα χρόνια συνεχόμενα…τα προηγούμενα βρισκόμουν σε συνεχή κίνηση».
Με ποιους τρόπους «επιστρέφεις» πίσω στην γενέτειρα σου;
«Μέσα από τις παλιές αγαπημένες φιλίες, το οικογενειακό φαγητό σίγουρα…και κάθε φορά που έχω ανάγκη να ανασυγκροτηθώ για κάτι νέο, δύσκολο ή μεγάλο γυρνάω στις μνήμες της παιδικής μου ηλικίας, στην ησυχία και την κρυφή ενέργεια του τόπου».
«Είχα πάντα αδυναμία στα αξεσουάρ. Με μεγάλη χαρά θα έκανα μία συλλογή από τσάντες και μοναδικά αξεσουάρ φτιαγμένα με γλυπτική διάθεση».
Ποια είναι η καλύτερη καλλιτεχνική σου εμπειρία που έζησες με το πέρασμα του χρόνου;
«Ο αποχωρισμός μου με τα έργα μου. Τα καλλιτεχνικά έργα πρέπει να ολοκληρώνονται και να μένουν ταυτόχρονα ανοιχτά για να ταξιδέψουν και να «κατοικήσουν» αλλού, έξω από το εργαστήριο του καλλιτέχνη. Είναι ακόμα βαθιά η χαρά και η συγκίνηση όταν φεύγουν τα έργα μου και αφήνουν άδειο τον χώρο τους στο εργαστήριο μου. Αυτό το άδειο σου ανοίγει χώρο να αναπνεύσεις και σε προσκαλεί να γεννήσεις κάτι νέο».
Ποιος εικαστικός καλλιτέχνης είναι το πρότυπο σου;
«Θαυμάζω το έργο καλλιτεχνών αλλά δεν θα έλεγα ότι έχω κάποιο πρότυπο καλλιτέχνη. Παρακολουθώ εδώ και καιρό την δουλειά της καλλιτέχνη Haegue Yang από την Νότια Κορέα. Και μελετάω βέβαια πολλούς καλλιτέχνες που δεν είναι στην ζωή όπως την Αμερικάνικη σκηνή του 70».
Εάν σε γύριζα πίσω στο χρόνο τον καιρό που ήσουν μοντέλο, τι θα μου έλεγες;
«Πάμε ξανά με περισσότερη φόρα και τρέλα»
Ποια είναι σήμερα η σχέση σου με την μόδα;
«Περιστασιακή σαν τους παλιούς έρωτες που τους ξανασυναντάς που και που και δεν έχεις πολλά να πεις αλλά κάτι βαθύ σε συνδέει»
«Σε όλους τους χώρους υπάρχουν αρουραίοι. Το θέμα είναι πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις την βρωμιά για να μην δώσεις έδαφος για πολλαπλασιασμό».
Θα μπορούσες να ασχοληθείς με την μόδα σε επαγγελματικό επίπεδο εάν σου το ζητούσαν;
«Είχα πάντα αδυναμία στα αξεσουάρ. Με μεγάλη χαρά θα έκανα μία συλλογή από τσάντες και μοναδικά αξεσουάρ φτιαγμένα με γλυπτική διάθεση».
Θεωρείς ότι η ενασχόληση σου παλιότερα με το χώρο του μόντελιγκ ήταν λάθος;
«Νιώθω ευγνωμοσύνη που βρέθηκα στον χώρο της μόδας! Έχω ταξιδέψει πολύ, έχω συνεργαστεί με τους καλύτερους οίκους υψηλής ραπτικής, έχω καταφέρει να χρηματοδοτήσω τις σπουδές μου, έχω φροντίσει τον εαυτό μου και τους άλλους…τί άλλο μπορώ να ζητήσω!»
Με αφορμή της καταγγελίες των αθλητών για σεξουαλική παρενόχληση, δεν θα μπορούσα να μην σε ρωτήσω εάν και στο δικό σας κλάδο ή ακόμη και παλιότερα στο μόντελιγκ υπήρχαν έτσι είδους περιστατικά;
«Σε όλους τους χώρους υπάρχουν αρουραίοι. Το θέμα είναι πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις την βρωμιά για να μην δώσεις έδαφος για πολλαπλασιασμό. Και αν δεν μπορείς μόνη/ος σου να διώξεις την βρωμιά τότε θα πρέπει να ζητήσεις έγκαιρα βοήθεια».
