Χθες έδειξα στην κόρη μου κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί στ’ αλήθεια να της μάθει: Να στέκεται δίπλα σε μια μάνα που ζητά δικαιοσύνη για το παιδί της. Να μη δέχεται ποτέ αδιαμαρτύρητα το άδικο. Να βλέπει το πρόβλημα στα μάτια και να μένει, όσο δύσκολο κι αν είναι. Να ξέρει πως η ζωή γίνεται καλύτερη μόνο όταν βρίσκεις το θάρρος να μην φύγεις. Να δει από μόνη της αυτό το θέμα που συζητιέται εδώ και χρόνια και να βγάλει τη δική της άποψη.Αυτό της έμαθα χθες έξω από τη Νομική Υπηρεσία…
Χθες, έξω από τη Νομική Υπηρεσία, στάθηκα σε μια ειρηνική διαμαρτυρία. Είδα την Αντριάνα Νικολάου να στέκεται όρθια, όπως στέκεται είκοσι χρόνια τώρα, ζητώντας το δίκιο που της στέρησαν. Κοίταξα γύρω και είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας, χωρίς κομματικές σημαίες, να στέκονται μαζί της. Είδα μια κοινωνία που ακόμη πονά για το άδικο, που θυμώνει, που απαιτεί.
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Είδα τη Μέλανη Στέλιου να δακρύζει την ώρα που μιλούσε, γιατί σκέφτηκε τον δικό της γιο που μια μέρα θα πάει στρατό. Είδα την Ειρήνη Χαραλαμπίδου, σιωπηλή αλλά παρούσα, δίπλα στην Αντριάνα, δείχνοντας πως η παρουσία είναι μερικές φορές πιο δυνατή από λόγια. Είδα τις μητέρες και τους συγγενείς της ΠΕΜΣΕ, μέλη του Κινήματος Οικολόγων-Συνεργασία Πολιτών, οικογένειες που ήρθαν μαζί με τα παιδιά τους, για να τους μάθουν τι σημαίνει να στέκεσαι δίπλα σε μια μάνα που ζητά δικαιοσύνη.
«Αν δεν ήταν ο στρατός, εγώ θα είχα το παιδί μου αυτή τη στιγμή δίπλα μου». Μια φράση που καρφώθηκε μέσα μας χθες, καθώς η Αντριάνα Νικολάου μιλούσε για τον Θανάση της, που δεν πρόλαβε να ζήσει τη ζωή που του άξιζε. Εκεί, ανάμεσα στο πλήθος, υπήρχαν νέα παιδιά, παιδιά που μεγαλώνουν σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος από παραμύθια, αλλά από αλήθειες που πονάνε. Παιδιά που πρέπει να μάθουν πως η δικαιοσύνη δεν χαρίζεται, αλλά διεκδικείται, ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα.
Χθες, όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί θυμίσαμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας πως η δικαιοσύνη δεν είναι πολυτέλεια, είναι υποχρέωση. Πως καμία μάνα δεν πρέπει να φωνάζει μόνη της. Πως αυτός ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά δική μας ευθύνη είναι να τον κάνουμε λίγο πιο δίκαιο, με επιμονή, θάρρος και αλήθεια. Χθες, η Αντριάνα Νικολάου μας θύμισε ότι η μάχη για το δίκαιο είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορούμε να κάνουμε στη μνήμη εκείνων που έφυγαν άδικα.
Αν δεν είχε τις γνώσεις, γιατί της έδωσαν να χειριστεί μια τόσο σοβαρή υπόθεση; Μήπως πίστεψαν ότι θα υποκύψει στους εκβιασμούς;» ρώτησε χθες η Αντριάνα, αφήνοντας την ερώτηση να αιωρείται ανάμεσα στους ανθρώπους που πιστεύουν πως η δικαιοσύνη δεν πρέπει να τιμωρείται, αλλά να στηρίζεται.
Ιδιαίτερο χειροκρότημα πήρε, ακόμη κι αν δεν ήταν εκεί, η δικαστής Ντόρια Βαρωσιώτου. Μέσα σε μία ημέρα ανέτρεψε αυτό που κάποιοι ήθελαν να παρουσιάζουν ως αυτοκτονία και, βασιζόμενη σε επιστημονικά στοιχεία, τόλμησε να πει την αλήθεια: ο Θανάσης δολοφονήθηκε. Η Αντριάνα το επανέλαβε πολλές φορές, τονίζοντας πως χωρίς την απόφαση αυτής της έντιμης, δίκαιης και θαρραλέας δικαστού, η υπόθεση θα έμενε στο σκοτάδι. Το χειροκρότημα όσων ήταν εκεί ήταν πραγματικό, ένα ευχαριστώ σε μια γυναίκα που τόλμησε να σταθεί απέναντι στο σύστημα και να αποφασίσει με βάση τη συνείδησή της.
Μια νέα κοπέλα ανέλαβε να χειριστεί μια από τις δυσκολότερες υποθέσεις της καριέρας της. Όταν έκρινε με τόλμη και αλήθεια, κάποιοι αποφάσισαν ότι «δεν είχε την εμπειρία» να συνεχίσει. «Αν δεν είχε τις γνώσεις, γιατί της έδωσαν να χειριστεί μια τόσο σοβαρή υπόθεση; Μήπως πίστεψαν ότι θα υποκύψει στους εκβιασμούς;» ρώτησε χθες η Αντριάνα, αφήνοντας την ερώτηση να αιωρείται ανάμεσα σε όσους πιστεύουν πως η δικαιοσύνη δεν πρέπει να τιμωρείται, αλλά να στηρίζεται.
Η Αντριάνα το επανέλαβε πολλές φορές, τονίζοντας πως χωρίς την απόφαση αυτής της έντιμης, δίκαιης και θαρραλέας δικαστού, η υπόθεση θα έμενε στο σκοτάδι.
Χθες, η Αντριάνα Νικολάου ζήτησε την παραίτηση εκείνων που έδιωξαν την Ντόρια Βαρωσιώτου και συνεχίζουν να αποκρύβουν αυτό που για εκείνη είναι αυτονόητο. Οι άνθρωποι που ήταν εκεί απάντησαν με χειροκρότημα, με γιουχάισμα, με φωνές. Γιατί αυτό είναι το πιο ντροπιαστικό πράγμα που μπορεί να δεχτεί όποιος κατέχει αξίωμα: να μην τον εμπιστεύεται ο κόσμος. Και εκείνος, αντί να φύγει με αξιοπρέπεια, να μένει σε μια θέση που δεν του ταιριάζει.
Χθες, θυμηθήκαμε πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που υπηρετούν το δίκαιο, ακόμη κι όταν το πληρώνουν ακριβά. Θυμηθήκαμε πως το σωστό δεν είναι πάντα το εύκολο και πως η αλήθεια έχει κόστος, αλλά δεν διαπραγματεύεται. Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξει κάτι, πρέπει να στηρίξουμε αυτούς που τολμούν να πουν την αλήθεια.
Το επιστέγασμα της ειρηνικής διαμαρτυρίας ήταν η στιγμή που ο τραγουδιστής και συνθέτης Κούλης Θεοδώρου στάθηκε μπροστά στο πλήθος με την κιθάρα του και παρουσίασε ένα τραγούδι για την Αντριάνα και τον αγώνα της, σε στίχους του δημοσιογράφου και ποιητή Χρήστου Μιχάλαρου. Η μουσική έγινε φωνή δικαιοσύνης, εκεί ανάμεσα σε ανθρώπους που ενώθηκαν για να της πουν πως δεν είναι μόνη.
Κι εκεί, στη σιωπή που ακολούθησε, ένιωσα τι σημαίνει να παλεύεις για το δίκιο. Να επιμένεις, να μην ξεχνάς, να τιμάς τη μνήμη όσων έφυγαν άδικα με τον πιο απλό, αλλά αληθινό τρόπο: με μια φωνή που δεν σωπαίνει, με μια κιθάρα, με ένα τραγούδι που γίνεται υπόσχεση πως δεν θα σταματήσουμε να ζητάμε δικαιοσύνη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
