Όταν μιλάμε για έναν 26χρονο που δεν είναι πια εδώ, η πρώτη, αυτονόητη αντίδραση θα έπρεπε να είναι η σιωπή και ο σεβασμός. Όχι η ειρωνεία. Όχι το μίσος. Όχι η ανάγκη μας να βρούμε φταίχτες από τον καναπέ.
Σχόλια, ειρωνείες, αποδόσεις ευθυνών από τον καναπέ. Σαν ο θάνατος να είναι άλλη μια ευκαιρία για διαδικτυακό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Σαν να ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε είδηση δεν υπάρχουν μόνο «πρωταγωνιστές», αλλά άνθρωποι που πενθούν. Μια μάνα και ένας πατέρας που καλούνται να θάψουν το παιδί τους. Κάποτε, όταν συνέβαινε μια τραγωδία, η κοινωνία μαζευόταν γύρω από την οικογένεια. Άφηνε λουλούδια, άναβε ένα κερί, έλεγε «κουράγιο».
Σήμερα, σχόλια του τύπου «φταίει αυτός», «φταίνε οι άλλοι», «καλά να πάθουν», «έτσι είναι η γενιά τους», «του άξιζε» και τα λοιπά, δεν αρμόζουν σε κάποιον που θέλει να λέγεται άνθρωπος. Το ότι το παιδί γεννήθηκε σε άλλη χώρα δεν έχει καμία σημασία. Μεγάλωσε σε μια αξιοπρεπή οικογένεια, με όλα τα καλά. Ποιοι είστε εσείς του καναπέ που θα κρίνετε ποιος έχει δίκιο ή άδικο; Η ευκολία να βγάλουμε ετυμηγορία μέσα από μια οθόνη έχει γίνει σχεδόν εθιστική.
Δεν θα προλάβει να ζητήσει συγγνώμη, αν έκανε λάθη. Δεν θα προλάβει να δικαιωθεί, αν αδικήθηκε. Δεν θα προλάβει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν.
Δεν μιλάμε για κάποιο άτομο που γνωρίζετε. Ούτε κι εγώ τον γνώριζα. Άρα, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να βρίζουμε και να κατηγορούμε ένα παιδί 26 χρονών που δεν θα μεγαλώσει άλλο. Δεν θα προλάβει να ζητήσει συγγνώμη, αν έκανε λάθη. Δεν θα προλάβει να δικαιωθεί, αν αδικήθηκε. Δεν θα προλάβει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Ό,τι κι αν πιστεύει ο καθένας για το τι έγινε, υπάρχει μια αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα, κάποιοι γονείς θα ξυπνούν κάθε μέρα με μια καρέκλα άδεια στο τραπέζι.
Κι εμείς; Εμείς αποφασίζουμε να τους φορτώσουμε και με την κρίση μας. Να διαβάζουν κάτω από τη φωτογραφία του παιδιού τους δηλητήριο, θεωρίες, χαρακτηρισμούς. Λες και το δικό μας «σχόλιο» είναι πιο σημαντικό από τον δικό τους πόνο. Λες και το like και η «έξυπνη» ατάκα είναι πιο επείγοντα από τον σεβασμό. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε όλοι για το τι έγινε. Δεν χρειάζεται να σβήσουμε τις απορίες μας ή τις απόψεις μας. Χρειάζεται, όμως, να θυμόμαστε κάτι πολύ απλό και πολύ παλιό, όταν μια οικογένεια θρηνεί, δεν πας να της διαλύσεις κι άλλο την ψυχή. Αν δεν μπορείς να σταθείς, τουλάχιστον μην κλωτσάς.
Αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε «κοινωνία» και όχι αγέλη με Wi-Fi, τότε, πριν γράψουμε το επόμενο σχόλιο κάτω από μια είδηση σαν κι αυτή, ας κάνουμε μια απλή ερώτηση στον εαυτό μας: Αν ήταν το δικό μου παιδί;
Ο 26χρονος δεν μπορεί πια να απαντήσει σε κανέναν. Οι γονείς του, όμως, μπορούν να διαβάσουν τα πάντα. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να μας κόβει λίγο τη φόρα. Αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε «κοινωνία» και όχι αγέλη με Wi-Fi, τότε, πριν γράψουμε το επόμενο σχόλιο κάτω από μια είδηση σαν κι αυτή, ας κάνουμε μια απλή ερώτηση στον εαυτό μας: Αν ήταν το δικό μου παιδί;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
