Ένα περιστατικό που πρέπει να μας προβληματίσει ανάρτησε μια μητέρα, χρήστης του διαδικτύου και μας έδωσε την αφορμή να το ψάξουμε λίγο περισσότερο. Η μητέρα του μικρού κοριτσιού μας έδωσε την άδεια να το δημοσιεύουμε θέλοντας να υπογραμμίσει ότι γύρω μας, υπάρχουν παιδιά που “πληγώνονται” με την συμπεριφορά των μεγαλύτερων. Και αντί να τους διδάξουμε ότι γύρω μας δεν πρέπει να υπάρχει ο ρατσισμός εντούτοις τον καλλιεργούμε εμείς οι μεγαλύτεροι με τη συμπεριφορά μας.
«Ο ρατσισμός πληγώνει, ας μην κοιτάμε αλλού.
Στην πλατεία έχουν βάλει ένα εποχιακό καρουζέλ. Ήμουν εκεί με την κόρη μου την Άννα και το κοιτούσαμε. Έρχεται ένα ρομά κοριτσάκι, γύρω στα 5, τόσο μικροκαμωμένο και ντελικάτο που έβγαζε μια ευθραστότητα, και μου λέει διστακτικά «μου δίνεις χρήματα να ανέβω κι εγώ;» «Ναι αμέ» της λέω, «πάμε να σου πάρω εισιτήριο!» Περιχαρής, αρχίζει να χοροπηδάει. Τη θυμόμουν γιατί στο παρελθόν της είχε δώσει η Μ. το πατίνι της να κάνει βόλτα, ένα πολύ γλυκό παιδί.
Πάω στο γκισέ και ζητώ από τον υπάλληλο ένα εισιτήριο για το καρουζέλ. Πληρώνω, μου το δίνει και το δίνω στην ανυπόμονη μικρούλα, που δε μπορεί να χωρέσει τον ενθουσιασμό της. Εκείνος με κοιτά με έκπληξη και άγχος. «Δεν είναι για την κόρη σας;» με ρωτά. Του λέω «όχι, της αρέσει να κοιτάει, είναι για το άλλο κοριτσάκι». Σοβαρεύω. Παίρνω ανάσα και προετοιμάζομαι, γιατί φαντάζομαι τι επακολουθεί. «Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;» τον ρωτώ σθεναρά και με βλέμμα που έχει μάλλον αρχίσει να γίνεται φλογοβόλο.
«Εε, εγώ δεν έχω πρόβλημα» λέει, διόλου πειστικά, «αλλά έχουν οι άλλοι γονείς». «Ναι ε;» λέω και κοιτώ προκλητικά γύρω μου, να δω τους γονείς που έχουν πρόβλημα. «Γιατί;» τον ρωτάω. «Γιατί λένε ότι αυτά τα παιδιά έχουν μικρόβια και κολλάνε τα δικά τους» μου απαντά. «Το δικό μου παιδί δεν το κόλλησαν τίποτα. Φαντάζομαι, επειδή δεν είμαι ρατσίστρια» του λέω και μου έρχεται να κλάψω από την αηδία για το οικτρά ρατσιστικό και αντιτσιγγανικό σχόλιο, αλλά πιο πολύ για το μίσος και την απόρριψη που βιώνει αυτό το κοριτσάκι καθημερινά, απλά επειδή είναι ο εαυτός της.
Παίρνω τη Άννα και τη μικρή μαζί μου αποφασιστικά και πάμε στην πόρτα του καρουζέλ. Εκεί έχει δεύτερο υπάλληλο που, μόλις πέφτει το βλέμμα του στο ρομά παιδί, μας κοίτα και αυτός με σκεπτικισμό. Δίνω μπροστά του το εισιτήριο στο κοριτσάκι και στέκομαι δίπλα της. Διακρίνω θυμό στο πρόσωπο του. Η μικρή του δίνει το εισιτήριο περήφανα. Εκείνος μέχρι τελευταία στιγμή μου λέει «για ποιό παιδί είναι;». Ρωτάω τη μικρή «αγαπούλα, πώς σε λένε;». «Ελένη!». «Η Ελένη θα μπει» του λέω. «Θα ανεβεί στο λιοντάρι! Τρέξε Ελένη» φωνάζω με ενθουσιασμό. Η Ελένη έχει σκαρφαλώσει ήδη, ο υπάλληλος χαλαρώνει. «Ευχαριστώ» του λέω, για να επικυρώσω την αποδοχή του. «Άννα, έλα να δούμε την Ελένη!» λέω μπροστά στον υπάλληλο, χαμογελώντας στη Άννα. Θέλω και η Άννα να με δει να στηρίζω το άλλο παιδί και θέλω ταυτόχρονα να προστατεύσω την Ελένη μέχρι το τέλος. Και αρχίζει να γυρίζει το καρουζέλ και να παίζει μουσική και η Ελένη είναι ενθουσιασμένη και γελάει δυνατά και μας χαιρετά πάνω από το λιοντάρι της. Εγώ και η Άννα τη χαιρετάμε όταν περνάει από κοντά μας και χορεύουμε γιατί μας αρέσει η μουσική.
Τελειώνει η μουσική κι έρχεται η αδελφή της Ελένης, γύρω στα 4, επίσης μικρόσωμη για την ηλικία της, σου έρχεται να την πάρεις αγκαλιά μόνο που τη βλέπεις. «Κι εγώ θέλω να ανέβω κυρία!» μου λέει διστακτικά. «Έλα, πάμε! Θα πάρουμε εισιτήριο!» της λέω εύθυμα. Η Ελένη έρχεται κι εκείνη και λέει «κι εγώ μαζί με την αδελφή μου!». Ο υπάλληλος τις ακούει ενοχλημένος και κοιτά δύσπιστα. Μια μαμά δίπλα μου έχει παρακολουθήσει το συμβάν και έρχεται κοντά μου «έλα, πάρε το δικό μας εισιτήριο» λέει στην Ελένη «να κάνετε μαζί». Χοροπηδάνε κυριολεκτικά και τα δυο παιδιά. «Κι εσύ, κι εσύ μαζί μας!» λέει η Ελένη στη Άννα . «Θα σας κοιτάω» νοηματίζει η Άννα , που δεν της αρέσει να ανεβαίνει στο καρουζέλ, αλλά της αρέσει πολύ να το κοιτά. «Θα σας κοιτάμε και θα σας χαιρετάμε» λέω κι εγώ «ε, Άννα ;» «Ναι!» γνέφει η Άννα , χαρούμενη και αυτή. Χαμογελώ στην άλλη μαμά με νόημα και μου χαμόγελα και αυτή. Η αγάπη και η συμπερίληψη νίκησε αυτή τη φορά.
Στο δεύτερο κύκλο, οι μικρές είναι κυριολεκτικά εκστασιασμένες, η μια στο άλογο, η άλλη στο λιοντάρι, δίπλα-δίπλα, ακουμπάνε τα χέρια τους και γελάνε δυνατά και όταν περνούν από το σημείο που είμαστε εμείς, χαιρετιόμαστε. Λάμπουν από χαρά, όπως όλα τα παιδιά γύρω τους, ίσως και λίγο περισσότερο. Ξέρουν ότι, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, μπορούν να είναι παιδιά και ξέρουν ότι δεν είναι μόνες».
