Δεκατεσσάρων ετών ήταν ο Κλεόπας Κουλουμάς όταν βίωσε τα γεγονότα που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει. Ήταν τότε που το χέρι του πατέρα του έστρεψε το όπλο εναντίον της 9χρονης αδελφής του και της μητέρας του έξω από το σπίτι τους, στο Στρόβολο και ακολούθως αυτοκτόνησε. Ο μικρός Κλεόπας προσποιήθηκε ότι πέθανε για να μην δεχτεί άλλες σφαίρες από τον ίδιο του τον πατέρα. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να τον τραυματίσει σοβαρά και να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο για αρκετό καιρό. Σε ανάρτησή της η δημοσιογράφος –παρουσιάστρια Καρολίνα Κυπριανού μιλά για τον Κλεόπα, ο οποίος είναι η αφορμή αισιοδοξίας για πολλά άτομα.
«…Κι εκεί που όλα τρέχουν, οι μέρες κυλούν ασταμάτητα με έντονους ρυθμούς χωρίς ανάσα. Εκεί που όλα φαίνονται γκρίζα. Με τον κορονοϊό να παραμονεύει στη γωνία και ανθρώπους όλων των ηλικιών να φεύγουν νωρίς και άδικα χωρίς σοβαρό λόγο κάποιες φορές. Εκεί που μπαίνεις στο καβούκι σου και σκέφτεσαι λύσεις και παλεύεις για το καθετί σημαντικό και μη. Εκεί που πιάνεται η ανάσα και δυσκολεύεσαι πια να χαμογελάσεις, φοβάσαι κιόλας μην παρεξηγηθείς. Σερφάροντας, συναντάς μια φωτογραφία του Κλεόπα. Σου χαμογελά. Σε κοιτά με μια σπίθα στα μάτια γεμάτη όρεξη για ζωή. Σου δίνει δύναμη και συνεχίζεις κάθε αγώνα. Αν αυτό το παιδί που πέρασε μέσα από το θάνατο. Που κάηκε η παιδική του αθωότητα σε μια εφιαλτική εμπειρία. Στάθηκε όρθιος και σου χαμογελά. Τότε κι εσύ κι εγώ και όλοι είναι η στιγμή να σταθούμε όρθιοι και να μην μεμψιμοιρούμε για κάθε ασήμαντη αφορμή. Ο Κλεόπας έγινε η αφορμή αισιοδοξίας για πολλή κόσμο που επικοινωνεί συχνά μαζί του για να αντλήσουν δύναμη από τον ίδιο. Κι ο Κλεόπας είναι χαρούμενος γιατί μέσα από τις δικές του στάχτες χαρίζει ελπίδα στο συνάνθρωπο. Αυτός ήταν και ο στόχος του όταν αποφάσισε να μιλήσει δημόσια για την δική του ιστορία. Για τον Κλεόπα λοιπόν και κάθε Κλεόπα που παλεύει δίπλα μας καθημερινά, χωρίς να το γνωρίζει κανείς, είμαστε υποχρεωμένοι να χαμογελούμε αληθινά και να αγωνιζόμαστε κάθε στιγμή γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλούμε με άγχος και κλάμα, ζήλιες, κακίες και τοξικές συμπεριφορές. Σε ευχαριστούμε Κλεόπα μου που μας θυμίζεις ότι είναι σημαντικό να χαμογελούμε. Σε ευχαριστούμε που μας ξυπνάς από το λήθαργο και φωτίζεις τις σκοτεινές μέρες…».
