Μείνε εκεί που πρέπει να μείνεις, και μην στρέψεις το βλέμμα σου αλλού. Πρέπει να επικεντρωθείς στο στόχο σου και μην κοιτάξεις να πας κάπου αλλού…Τόσο καιρό το πάλεψες και το πήρες από εδώ, το πήρες από εκεί…το ζάλιζες…Αλλά τα κατάφερες…
Είναι όπως την σβούρα που την γυρνάς από εδώ και από εκεί και δεν λέει να ζαλιστεί, γιατί αυτή είναι η δουλειά της…Να γυρνάει και να «βασανίζει» τους άλλους χωρίς ωστόσο εκείνη να παθαίνει κάτι…Για αυτό και εσύ, μην σταματήσεις να γυρνάς τη δική σου σβούρα.
Δεν έχουμε πλέον την επιλογή να αλλάξουμε από μόνοι μας καταστάσεις και γεγονότα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό…Έχει πρωινά που ανοίγω τα μάτια μου και νομίζω ότι ζω ένα όνειρο…Ότι μόλις σηκωθώ από το κρεβάτι και πατήσω τα πόδια μου στο πάτωμα ότι όλα θα είναι διαφορετικά.
Η συζήτηση μας, δεν θα είναι τα κρούσματα του κορονοϊου, ούτε γιατί έκλεισαν τα σχολεία…Ούτε ότι δεν έχουμε δουλειά…Η συζήτηση της ημέρας πρέπει να είναι όπως παλιά τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα…Που θα πάμε σήμερα, εάν θα πάμε να φάμε έξω, εάν θα πάρουμε τηλέφωνο κανέναν φίλο να πάμε εκδρομή…Αυτά τα καθημερινά, τα τετριμμένα, τα τόσο απλά…
Αυτά που δείχνουν ότι εξακολουθείς να ζεις, να αναπνέεις…Αυτά πεθύμησα να ζήσω ξανά…Να μπορώ, όταν θέλω να σε δω να το κάνω…να μην σκεφτώ, να μην περάσω από ολόκληρες διαδικασίες του μυαλού…Να βγει αυθόρμητα, να μην σκεφτώ λογικά…Να έρθω να σε αγκαλιάσω, να πούμε κουβέντες που δεν λέγονται από το τηλέφωνο και να νιώσω ξανά ότι υπάρχεις δίπλα μου, ότι με στηρίζεις και εξακολουθείς να με αγαπάς…
Απλές καθημερινές κουβέντες που θέλω να μοιραστώ με όλους, μια κουβέντα, έναν καφέ, μια αγκαλιά αυθόρμητη ζεστή και ειλικρινή…Μια αγκαλιά που χωρά όλα αυτά που ζήσαμε, βιώσαμε, αισθανθήκαμε αλλά κρατηθήκαμε και εξακολουθούμε να γυρνάμε όπως την σβούρα για να μην σβήσουμε, χαθούμε να εξαφανιστούμε…