Το έχουμε ξαναπεί: δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από τον χαμό του παιδιού σου. Ιδιαίτερα όταν αυτό το παιδί ήταν η χαρά και η ευτυχία ενός σπιτιού. Την ίδια ώρα, αρκετοί ήταν εκείνοι που, χωρίς να γνωρίζουν τον Αντώνη, έσπευσαν να εκφράσουν – πίσω από μια οθόνη – αισθήματα ανεξήγητου μίσους. Άνθρωποι που δεν ήξεραν ούτε τον ίδιο, ούτε τα γεγονότα, αλλά ήθελαν απλώς «να πουν κάτι», να γράψουν, να εκφέρουν γνώμη. Μια γνώμη, πολλές φορές λανθασμένη, που γέμισε ακόμη περισσότερη πίκρα τους γονείς του.
Λίγες ημέρες μετά το αποτρόπαιο έγκλημα, καθώς οι πληροφορίες ξεκαθαρίζουν και τα γεγονότα μπαίνουν στη θέση τους, μένει ένα βασανιστικό «γιατί»: Γιατί ένας άνθρωπος να φτάσει στο σημείο να σηκώσει το χέρι του και να δολοφονήσει ένα παιδί; Μέσα σε αυτό το «γιατί» ο πατέρας του Αλέξανδρου προσπαθεί να σταθεί όρθιος και να εκφράσει τον πόνο, την αγάπη και την περηφάνια του για τον γιο που έχασε τόσο άδικα.
«Έφυγες νωρίς αγόρι μου. Δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος πόνος για ένα γονιό που χάνει το παιδί του με αυτόν τον τρόπο. Είναι αβάσταχτος. Θα προσπαθήσω όμως, μέσα από αυτόν τον πόνο να εκφραστώ… σου το χρωστώ», γράφει συγκλονισμένος, περιγράφοντας τον 26χρονο ως έναν άνθρωπο με σπάνια καλοσύνη, ήθος και αξίες. Ο ίδιος αναφέρεται και στο «έγκλημα» του παιδιού του, που δεν ήταν άλλο από το ότι αγάπησε και προδόθηκε: «Σε σκότωσαν τόσο άνανδρα για ένα “έγκλημα” που έκανες. Αγάπησες, Αλέξανδρέ μου, και προδόθηκες. Αυτό ήταν το έγκλημά σου».
Για τον πατέρα, ο Αλέξανδρος δεν ήταν απλά ο γιος του. Ήταν η προέκταση του εαυτού του στον κόσμο: «ΓΙΕ μου, 26 χρόνια και όμως μοιάζει σαν μια ανάσα. Σε είδα να μεγαλώνεις, να γίνεσαι άντρας, να γελάς με εκείνο το γέλιο που γέμιζε όποιο χώρο κι αν βρισκόσουν. Δεν ήσουν πια παιδί, ήσουν η προέκταση του εαυτού μου στον κόσμο. Και τώρα που λείπεις, η απουσία σου δεν είναι απλά κενό. Είναι γκρέμισμα».
Ταυτόχρονα, στέλνει ένα μήνυμα προς όσους συνεχίζουν να «μαχαιρώνουν» τον γιο του με σχόλια και κρίσεις, ζητώντας σεβασμό στη μνήμη του παιδιού του και στον πόνο της οικογένειας: «Θέλω να παρακαλέσω όλους όσους δεν γνώρισαν τον γιό μου και δεν γνωρίζουν τα γεγονότα να μην συνεχίζουν να τον μαχαιρώνουν. Ας σεβαστούν τη μνήμη του και τον δικό μας πόνο».
Και όσο η κοινωνία προσπαθεί να κατανοήσει πώς ένα ακόμη νέο παιδί χάνεται τόσο βίαια, ο πατέρας του 26χρονου Αλέξανδρου κρατά μέσα του τη μόνη βεβαιότητα που δεν αλλάζει, ο γιος του μπορεί να έφυγε από τα μάτια τους, αλλά «από την καρδιά μας δεν θα φύγεις ποτέ».
«Έφυγες νωρίς αγόρι μου. Δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος πόνος για ένα γονιό που χάνει το παιδί του με αυτόν τον τρόπο. Είναι αβάσταχτος. Θα προσπαθήσω όμως, μέσα από αυτόν τον πόνο να εκφραστώ… σου το χρωστώ», σημειώνει, περιγράφοντας τον 26χρονο ως έναν άνθρωπο με σ rareή καλοσύνη και ήθος. Έφυγες νωρίς αγόρι μου. Δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερος πόνος για ένα γονιό που χάνει το παιδί του με αυτόν τον τρόπο. Είναι αβάσταχτος. Θα προσπαθήσω όμως, μέσα από αυτόν τον πόνο να εκφραστώ….., σου το χρωστώ.
Σε σκότωσαν τόσο άνανδρα για ένα «έγκλημα» που έκανες. Αγάπησες Αλέξανδρε μου και προδόθηκες. Αυτό ήταν το έγκλημα σου. Όλοι όσοι σε γνώρισαν σε αγάπησαν. Ήσουν η προσωποποίηση της καλοσύνης, της ανιδιοτέλειας και της ανθρωπιάς, χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου με ήθος αρχές ιδανικά και αξίες.Πάλεψες να κρατηθείς στη ζωή και τα κατάφερες για 48 ώρες. Ευχαριστούμε το Θεό που σε βοήθησε για να μπορέσουμε, εμείς οι γονείς σου, να σου επαναλάβουμε το πόσο πολύ σε αγαπήσαμε και ότι ήσουν ότι καλύτερο είχε συμβεί στη ζωή μας.
ΓΙΕ μου, 26 χρόνια και όμως μοιάζει σαν μια ανάσα. Σε είδα να μεγαλώνεις, να γίνεσαι άνδρας, να γελάς με εκείνο το γέλιο που γέμιζε όποιο χώρο και να βρισκόσουν. Δεν ήσουν πια παιδί, ήσουν η προέκταση του εαυτού μου στον κόσμο. Και τώρα που λείπεις, η απουσία σου δεν είναι απλά κενό. Είναι γκρέμισμα.Δεν ξέρω πως θα τα καταφέρνω να ξυπνώ σε ένα κόσμο όπου δεν υπάρχουμε πια οι δύο μας όπως πριν. Δεν ξέρω πως να συνηθίσω ότι οι συμβουλές που δεν σου έδωσα, τα λόγια που δεν είπα, οι αγκαλιές που άφησα για «αργότερα» έμειναν όλες πίσω χωρίς εσένα.
Ένας πατέρας δεν θάβει το παιδί του. Θάβει ένα κομμάτι από τον ίδιο του τον εαυτό. Και όμως, μέσα σε όλο αυτό τον πόνο, νιώθω την παρουσία σου σαν μια ανάσα στον αέρα.
Τη δύναμη σου να με κρατά όρθιο όταν δεν μπορώ να σηκωθώ. ΓΙΕ μου, 26 χρόνια ήταν λίγα. Και όμως άφησαν σημάδι που δεν σβήνει. Και όσο και αν πονώ, όσο κι αν ψάχνω να σε βρω σε κάθε λεπτομέρεια, θα συνεχίσω να περπατώ με την περηφάνεια ότι είχα ένα γιο σαν εσένα.Δεν έφυγες από εμάς. Μόνο από τα μάτια μας. Από την καρδία μας δεν θα φύγεις ποτέ. Στην αγκαλιά του Χριστού μας και των αγγέλων όπου βρίσκεσαι να προσεύχεσαι, όπως μόνο εσύ ξέρεις, για όλους όσους σε λάτρεψαν.
* Ευχαριστούμε όλους όσους μας συμπαραστέκονται σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Τους εφέδρους καταδρομείς, (αλήθεια, πόσο περήφανος ήσουν για το πράσινο σου μπερέ), τη δεύτερη σου οικογένεια, τα «αδέλφια» σου όπως αποκαλούσες τους οργανωμένους φίλους της ομάδας σου του Απόλλωνα και όλους τους γνωστούς και αγνώστους που ήρθαν να σε αποχαιρετήσουν.
* Θέλω να παρακαλέσω όλους όσους δεν γνώρισαν τον γιό μου και δεν γνωρίζουν τα γεγονότα να μην συνεχίζουν να τον μαχαιρώνουν. Ας σεβαστούν τη μνήμη του και τον δικό μας πόνο.
Ο 26χρονος πάλεψε στη ΜΕΘ για δύο 24ωρα, δίνοντας μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Με λόγια που «τρυπούν» την καρδιά, ο πατέρας του περιγράφει τον πόνο του γονιού που θάβει το παιδί του· έναν πόνο που ίσως να μη φύγει ποτέ, όσο ζει.
