ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΟΥΛΙΔΗΣ:  Όταν οι λέξεις έχουν περισσότερη σημασία- Η αποφοίτηση ενός παιδιού με αυτισμό –Πρωταγωνιστής σε όλα τα επίπεδα- (Βίντεο)

Καταρρίπτοντας τα αυτονόητα μιας τελικής γιορτής αποφοίτησης ο Ανδρέας Χουλίδης, κατάφερε να υπερπηδήσει τα οποιανδήποτε εμπόδια και να δείξει ότι τα στερεότυπα δεν ισχύουν όταν δίπλα σου έχεις άτομα που πιστεύουν σε σένα.

Ο Ανδρέας τελειόφοιτος πλέον ξεκίνησε το ταξίδι του στην γενική εκπαίδευση πριν οκτώ χρόνια και κατάφερε να αποφοιτήσει και να δείξει σε ένα κατάμεστο θέατρο να μιλά με τη χρήση εναλλακτικής επικοινωνίας. Να μιλά να χορεύει και να διασκεδάσει με τους συμμαθητές και φίλους του, όπως τα άλλα παιδιά. Με καμιά διαφορά, ήταν ένας άλλος Ανδρέας τον οποίο η μουσική δεν τον ενοχλούσε και ήταν προσηλωμένος στο στόχο του, ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα που έμαθε μετά από πολύωρες πρόβες.

Φύλακας άγγελος του, όλη η οικογένεια του, τα αδέλφια και ο πατέρα του. Η μητέρα του, Νάγια μέσα από μια συγκινητική ανάρτησή εκφράζει όλα όσα μια μητέρα είχε φανταστεί για την αποφοίτηση του γιου της.

«Κάπως έτσι το φαντάστηκα πριν 8 χρόνια όταν ξεκινούσαμε το ταξίδι μας στη γενική εκπαίδευση. Περάσαμε από συμπληγάδες πέτρες, Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες αλλά βάλαμε πλώρη για μια Ιθάκη και εκεί κάποτε θα φτάσουμε και, πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο. Αξίζει το κόπο για τέτοιες στιγμές όπου ένα κατάμεστο θέατρο συγκινήθηκε βλέποντας τον Αντρέα να μιλά με τη χρήση εναλλακτικής επικοινωνίας και να του καλωσορίζει όπως μόνο εκείνος μπορεί! Ένας Αντρέας που χόρεψε, χάρηκε, πόζαρε και περήφανος αποφοίτησε με τους φίλους τους κόντρα στις φωνές που έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρει.

Ένας άλλος Αντρέας, που δεν τον ενόχλησε η δυνατή μουσική πάρα την αισθητηριακή διαταραχή του, καθόλου εμονικός, προσηλωμένος στο στόχο του, ακολουθώντας πίστα το πρόγραμμα που έμαθε μετά από πολύωρες πρόβες. Πρωταγωνιστής και όχι απλά πεταγμένος σε μια σκηνή γιατί πρέπει να τον βάλουμε κάπου για να δείξουμε ότι τον συμπεριλάβαμε. Χαρούμενος πάνω από όλα. Δεν θεραπεύσαμε τον Αυτισμό (δεν ήταν άλλοτε ποτέ αυτός ο σκοπός μας) τον αποδεχτήκαμε, πήγαμε με τα νερά του, βρήκαμε τον τρόπο να τον βάλουμε μέσα στη πολύβουη ζωή ενός γενικού σχολείου.

Δεν τον κρατήσαμε πίσω από κλειστές πόρτες, πίσω από μικρές αίθουσες έτσι για να μην ενοχλεί κάποιους η θέα του, δεν ντράπηκα με γι’ αυτόν. Γιατί ο αυτισμός είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι ενός παιδιού που εμείς λατρεύουμε. Και γι αυτό το παιδί καμία θυσία δεν είναι αρκετή! Θερμές ευχαριστίες σε όλους όσους πίστεψαν στον Αντρέα όλα αυτά τα χρόνια. Συνεχίζουμε δυναμικά για το επόμενο κεφάλαιο…»