ΑΝΝΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ: Αποχαιρετά την κυρία Γιαννούλα με το δικό της τρόπο-«Γιατί η Λευκωσία δίχα σου δεν θα είναι ποτέ η ίδια, εσένα, του Ματθαίου…»

Η συγγραφέας, γνωστή σε όλους, Άννα Μαραγκού σε μια μακροσκελή της ανάρτησή, αποχαιρετά την ιδιοκτήτρια του εστιατορίου Ματθαίος, κυρία Γιαννούλα, τονίζοντας ότι τίποτε δεν θα είναι το ίδιο…

«Από εμάς όλους κυρία Γιαννούλα

Γιατί η Λευκωσία δίχα σου δεν θα είναι ποτέ η ίδια, εσένα, του Ματθαίου, της Αθηνάς, των πουλιών και των φκιόρων που άγγιζαν τον Μισιρίκο…εκεί μαζί του καθημερινά, στη σκιά της Φανερωμένης, όλα να μας θυμίζουν ότι μια πόλη είναι οι άνθρωποί της. Όλοι οι άνθρωποι, που άραζαν κοντά σου. Ξέρουμε από τι διάβηκες τελευταία, ξέρουμε για τις εξώσεις και τη γενναία σου αντίσταση, αλλά ξέρουμε και για την οικονομική ανάπτυξη, τα όνειρα των επιχειρηματιών, τις προσόψεις, και τα ταχυφαγεία…Άδικα ψάχνουμε οι αιθεροβάμωνες τα παιδιά που έφυγαν και των οποίων οι φωνές ζωντάνευαν την αυλή της Φανερωμένης. Ξέρουμε Γιαννούλα πώς όλα θα αλλάξουν, ότι οι πόλεις του μέλλοντος -και η δική μας- δε θα είναι οι άνθρωποί της αλλά τα κτίρια και όσα αυτά επιφέρουν στους ολίγους, η τεχνητή νοημοσύνη, τα λούσα και τα φτιασίδια σε μια πόλη που κυριολεκτικά δε τα χρειάζεται.

Εμείς όλοι και όλες που μας φρόντισες και μας γνοιάστηκες, κρατούμε το πέρασμα, την κουβέντα και το χαμόγελό σου, τα κουπέπια, τα χταπόδια, τα κοκκινιστά κολοκάσια με το σέλινο, τα λουβκιά με τα λάχανα, τα κουτσιά…τα οφτά…τα πουρέκια και το συροπιαστό καλό πράμα που μας έφερνες στο τέλος κάθε γεύματος παρέα με τα νέα της πόλης… Μυρωδιές και γεύσεις δικές μας. Κρατούμε τον Ματθαίο με την ποδιά του πίσω στην κουζίνα, την Αθηνούλα να τρέχει να μας φέρνει αυτά που εσύ ετοίμασες, τα ορεκτικά με το φρέσκο ψωμί με την ατσίδα, το ρεπανάκι, τα φρέσκα κρεμμυδάκια και ότι είχε φρέσκο το παζάρι. Κρατούμε και νοσταλγούμε την ανθρωπιά της πόλης μας, τα συναπαντήματά μας τον χειμώνα με εκείνον τον κόσμο της Χώρας που ήξερε και εκτιμούσε τη ζεστασιά του εσωτερικού χώρου με τις φωτογραφίες μιας άλλης εποχής, τα καλοκαίρια με τα τραπεζάκια έξω, τα τιτιβίσματα από τα πουλιά, τη σκιά του Μισιρίκου…

Κρατούμε και ευγνωμονούμε ότι εσύ και η οικογένειά σου σταθήκατε βράχοι στην πόλη αυτή που πέρασε από δύσκολα…δούλεψες όλη τη ζωή σου, και συχνά θυμάμαι τη Νίκη όταν περνούσε πρωί πρωί και σου έλεγε χαμογελώντας ότι «μόνο οι πελλοί τζαι τα ρολόγια δουλεύκουν έτσι ώρα».

Από όλους μας»