ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ…«ΤΑΞΙΔΙ»

Κάποτε το μυαλό «παίζει» περίεργα παιχνίδια…μας «ταξιδεύει» σε άλλους προορισμούς και μας βυθίζει μέσα στην φαντασία. Κάποτε το μυαλό ξεπερνάει την πραγματικότητα, και μας γεμίζει με εικόνες και σκέψεις που ενδεχομένως δεν θα δούμε, ούτε θα ζήσουμε ποτέ.

Κι’ όμως, είναι αυτό που θέλουμε πραγματικά να ζήσουμε…Εικόνες και σκέψεις που είναι ευχάριστες και θετικές. Αυτές οι εικόνες, που μας έχουν πάρει και κάποτε ευελπιστούμε ότι θα ξαναέρθουν πίσω. Όμως, τίποτε, δεν θα είναι το ίδιο και όλοι το ξέρουμε αυτό.

Δεν θα είναι το ίδιο, γιατί έχουμε αλλάξει γενικώς. Έχουμε χάσει κάθε επαφή μεταξύ μας και έχουμε γίνει πιο δύσπιστοι και απόμακροι. Δεν έχουμε, πλέον εμπιστοσύνη και όχι λόγω της πανδημίας, αλλά λόγω της υποκρισίας που υπήρχε γύρω μας. Τώρα που έπεσαν οι μάσκες και φανερώθηκαν ποιοι μείναν και ποιοι φύγαν από την ζωή μας, ή ακόμη καλύτερα ποια άτομα ήρθαν χωρίς να τα περιμένουμε, μας γεμίζει αισιοδοξία.

Το δύσκολο κομμάτι της ιστορίας είναι να προχωρήσεις μπροστά και να το πιστέψεις…Μόνος σου ή με παρέα… Αυτό είναι το δύσκολο να «διαλέξεις» ποιους θα «πάρεις» μαζί σου και ποιους θα αφήσεις…

Θέλεις να είσαι δίπλα σε ανθρώπους που σε εμπνέουν και σε αυτούς που πιστεύεις ότι σε νοιάζονται πραγματικά και ότι θα μείνουν στα «δύσκολα» που ενδεχομένως να έρθουν… Γιατί αυτό είναι το δικό σας «ταξίδι» και θέλετε να νοιώθετε ότι οι «συνεπιβάτες» θέλουν να είναι μαζί σας, πραγματικά…