ΟΤΑΝ ΤΟ «ΠΑΡΑΜΥΘΙ» ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ…EΛΑ ΝΑ ΜΕ ΒΡΕΙΣ

Όταν και εσύ νοιώσεις στο πετσί σου το παραμύθι που σου «πουλούν», τότε θα έρθεις να με βρεις. Όταν και εσύ χάσεις κάτω από τα πόδια σου την γη και ξαφνικά και αναπάντεχα μια ημέρα θα διερωτάσαι τι έκανα και που έφταιξα, τι είπα και τι έπραξα…τότε θα έρθεις να με βρεις.

Προς στο παρόν ζήσε το δικό σου παραμύθι γιατί είναι ωραίο και συναρπαστικό. Ζήσε την μαγεία της στιγμής και αφέσου να σε συνεπάρουν τα χάδια, κλείσε μέσα στα μάτια του το δικό σου κόσμο …και άφησε τη φαντασία σου να ταξιδέψει…Τα όνειρα και τα παραμύθια είναι δωρεάν και δεν κοστίζουν τίποτε…

Μπορεί το “παραμύθι” να μην διαρκέσει για πάντα  όμως μην σταματήσεις να ονειρεύεσαι…το παραμύθι έχει τέλος και αρχή όμως κάπου μέσα στην μέση είναι αυτό που τόσα χρόνια ήθελες να ζήσεις…Μην κατακρίνεις τον εαυτό σου, μην τον κατηγορείς…Όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας θέλουμε να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι… Είναι σημαντικό να μην μετανιώνεις και να κρατάς τις όμορφες στιγμές.

Η ιστορία του παραμυθιού, σου άρεσε γιατί ήταν βγαλμένο από τη ζωή σου…Είναι αυτά που ήθελες να ζήσεις και δεν πρόλαβες για διαφόρους λόγους…Πίστεψες για λίγο στην μαγεία του παραμυθιού και το έζησες. Το δικό σου παραμύθι όμως δεν είχε νεραϊδες, γενναίους ιππότες και μάγισσες κακές…Το δικό σου παραμύθι είχε γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπούσαν που ήθελαν να σου κρατούν στα δύσκολα το χέρι και δεν σε άφησαν μόνη σου ούτε ένα λεπτό…Το δικό σου παραμύθι ξεπερνούσε την φαντασία σου ήταν αυτό που ονειρευόσουν τόσο καιρό…

Το μόνο που σε πίκρανε είναι το ψέμα που σε κάποια σημεία ξεπερνούσε τα δικά σου πιστεύω όμως και πάλι το δικαιολογείς για μια στιγμή… Όταν λες κάποτε την αλήθεια χαλάς τη μαγεία του παραμυθιού που ο ίδιος έκτισες, για αυτό είναι καλό για λίγο να μην μαθαίνεις την αλήθεια γιατί πληγώνει και πονεί…

 Το παραμύθι κάποιων πρωταγωνιστών της ιστορίας είναι ότι χάνονται μέσα στην ίδια την φαντασία τους, ονειρεύονται και φαντάζονται ότι αυτό που έχουν δίπλα τους, είναι αυτό που τους ταιριάζει, αφήνονται στην μαγεία και ζουν την στιγμή…Αυτό μόνο πρέπει να κρατάμε, και να δεχόμαστε κάποια στιγμή ότι το παραμύθι φτάνει στο τέλος του…Να θυμόμαστε την αρχή, να “ζούμε” την μέση και να δεχόμαστε το τέλος…γιατί, παραμύθι ήταν και κάποιος άλλος θέλει να το «διαβάσει» από την αρχή…