ΤΑ “ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ” ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ ΛΟΓΩ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ…

Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη αδυναμία στις γιορτές των Χριστουγέννων, ενώ το μόνο που μου άρεσε ήταν ότι έκλειναν τα σχολεία για δεκαπέντε ημέρες. Κατά τα άλλα, όπως όλα τα μικρά παιδιά περίμενα να πάμε στα καταστήματα με τη μητέρα μου για να αγοράσουμε τα «καλά» ρούχα που θα φορούσαμε στις οικογενειακές συγκεντρώσεις.

Με την πάροδο του χρόνου όμως όλη αυτή η φάση των Χριστουγέννων μου άρεσε και ιδιαίτερα όταν έκανα την δική μου οικογένεια και όταν αγάπησα πραγματικά. Γιατί αυτό μόνο μου έχει μείνει από τα Χριστούγεννα και τις Χριστουγεννιάτικες μου αναμνήσεις…Μια αγάπη που έφυγε και μου χάριζε Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ευχές και δώρα αλλά και μια αγάπη που έμεινε παντοτινή και δεν συγκρίνετε με οτιδήποτε άλλο στην ζωή…το παιδί μου.

Αυτές όμως είναι οι τωρινές μου Χριστουγεννιάτικες ημέρες, αυτές που ζω σήμερα και απολαμβάνω τη κάθε τους στιγμή. Όμως εγώ θέλω να θυμάμαι ακόμη εκείνα τα «καλά» ρούχα που φορούσαμε όταν ήμασταν παιδιά και μόνο σε ειδικές περιστάσεις…Και καμαρώναμε όταν κάποιος συγγενής, μας έλεγε πόσο όμορφοι είμαστε με τα καινούργια ρούχα που είχαμε αγοράσει από κάποιο γνωστό κατάστημα της περιοχής.

Αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που θέλω να θυμάμαι, όταν λέγαμε τα κάλαντα από πόρτα σε πόρτα, από γειτονιά σε γειτονιά. Και η χαρά ήταν μεγαλύτερη από οτιδήποτε άλλο συνέβαινε τις ημέρες των γιορτών. Το μεγαλύτερο και ωραιότερο συναίσθημα για τα παιδιά της ηλικίας δέκα χρονών,  ήταν ποιος θα μαζέψει τα περισσότερα χρήματα μα πολύ περισσότερο αυτό που μετρούσε ήταν η παρέα, τα γέλια, τα μεταξύ μας πειράγματα, οι τσακωμοί και ακολούθως η απολογία ποιος φταίει και ποιος όχι.

Όλα αυτά τότε που οι φιλίες ήταν αληθινές και οι αγάπες δεν ήταν κάλπικες. Τότε που ο ένας με τον άλλο δεν παρεξηγούσε με κάθε κουβέντα του. Όταν ήθελε να πει κάτι στον άλλο, τον κοιτούσε στα μάτια με ειλικρίνεια. Δεν φοβόμασταν την απόρριψη και το μόνο που είχαμε ως ενοχή, ήταν εάν διαβάσαμε στο σχολείο ή όχι.

Άλλες εποχές αξέχαστες…τότε που δεν υπήρχε κορονοϊος, ούτε ήταν απαγορευμένα τα κάλαντα, οι φωνές των παιδιών, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Τότε που οι καρδιές μας ήταν πλημμυρισμένες με αγάπη, εκτίμηση, σεβασμό…Δεν ήταν κρυμμένη πίσω από ένα υπολογιστή άψυχο και απρόσωπο.

Τότε που αγαπούσαμε πραγματικά το τι μας έδινε η ζωή και δεν είμαστε πλεονέκτες, ούτε υπερβολικοί. Οι γονείς μας, μας μαθαίναν τις αξίες, την εκτίμηση, τον σεβασμό και πάνω από όλα την αλήθεια. Φυσικά δεν ξέρω, πλέον εάν τώρα είναι εφικτό να λες την αλήθεια σε όλες τις φάσεις της ζωής σου ή πρέπει να κρατάς κάτι για τον εαυτό σου για να μην πληγώσεις αλλά…πάντα θα υπάρχει ένα άλλα…

Ο εαυτός σου, πάντως, είναι το μόνο σίγουρο ότι μπορεί να σε καταλάβει καλύτερα από όλους, να σε συγχωρέσει για τα οποιανδήποτε λάθη σου και ακολούθως ίσως να συγχωρέσει και όλους όσοι σε πλήγωσαν άθελα τους ή ηθελημένα.