ΠΩΣ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ

Είναι εκείνο το συναίσθημα που σε περιτριγυρίζει συνεχώς και θέλεις να το διώξεις από το μυαλό σου. Είναι εκείνο το μικρό το «διαβολάκι» που σου τρυπά συνεχώς την ψυχή και σου μιλά από μόνο του, δείχνοντας κάποιους ίσως λανθασμένους δρόμους.

Είναι ανώφελο να προσπαθείς να κλείσεις τα μάτια για να μην βλέπεις, πράγματα που σε ενοχλούν…Είναι σαν να δέχεσαι αυτά που συμβαίνουν και εγώ δεν θέλεις να πιστέψεις ότι είναι αληθινά….Δεν θέλεις να πιστέψεις ότι τα λόγια δεν είναι ειλικρινή και όλα αυτά που μου έλεγαν πριν έχουν πλέον χαθεί. Ότι τα μάτια τους μου λέγαν ψέματα.. και αυτά τα μάτια τα είχα εμπιστευθεί.

Η αλήθεια δεν απέχει πολύ από το ψέμα, ούτε όμως το σχοινί όταν κοπεί…Σε μια σχέση δεν φταίει μόνο ο ένας, αλλά κάποιος από τους δύο κάνει σίγουρα την αρχή. Άβολα συναισθήματα και λόγια περιτριγυρίζουν την ψυχή και ύστερα συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς πλέον να εκφραστείς.

Εκεί που πιστεύεις ότι τα έχεις πει όλα ξαφνικά δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη…Σκέφτεσαι τι άλλο να πω αφού είναι ανώφελο πλέον…Τι άλλο ζητώ…Συγχώρεσή, αγάπη, σημασία, τι; Διαπιστώνεις ότι γίνεσαι κουραστικός, επαναλαμβάνεσαι χωρίς νόημα και χωρίς να παίρνεις την απαιτούμενη σημασία. Δεν θέλεις πλέον να γνωρίζεις τίποτε, ούτε να βλέπεις τι πραγματικά μπορεί να συμβαίνει…

Αποσύρεσαι, όχι πάντοτε διακριτικά (γιατί θέλει καιρό αυτό) για να αφήσεις τον άλλο να αναλογιστεί. Δεν θέλεις να νοιώσεις περήφανος ότι είχες δίκιο γιατί δεν βγάζει πουθενά. Απλά δεν σου αρέσει που επιβεβαιώνεσαι καθημερινά. Αυτό που είναι αυτονόητο δεν συμβαίνει και συμβαίνει το αντίθετο…

Όταν ο άλλος δεν θέλει να σε πείσει ότι όλα είναι μέσα στο μυαλό σου δείχνοντας με τις πράξεις του τότε και εσύ έως λογικός άνθρωπος να διερωτάσαι μήπως το κάνει για να μου επιβεβαιώσει την αλήθεια μου…Αφού μου «σερβίρει» στο πιάτο αυτά που θέλει να μου πει γιατί δεν το καταλαβαίνω… Και στην τελική αυτός που μου δείχνει τη αλήθεια, έστω και λανθασμένα, ίσως να είναι πιο αληθινός από μένα…