ΑΣΤΟΝ ΝΑ ΦΥΓΕΙ…ΕΑΝ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ

Κάποτε φτάνει η στιγμή που όλα τελειώνουν…που ο κύκλος κλείνει και η ζωή συνεχίζεται. Όσο πιο γρήγορα αποδεχτείς κάτι που τελειώνει, τόσο πιο ευτυχισμένος θα γίνεις. Δεν είναι εύκολο να «ξεφύγεις» από κάτι που αγαπούσες και αγαπάς, ούτε να αποφύγεις, όμως τη αλήθεια.

Η φυγή από μια σχέση χωρίς εξηγήσεις και με διάφορες ανούσιες δικαιολογίες είναι δειλία και έλλειψη σεβασμού προς τον άλλο. Καλύτερα να πεις κατάμουτρα στον άλλο, ξέρεις βαρέθηκα βρήκα κάτι άλλο που με γεμίζει, παρά να τον γεμίσεις ένοχες. Δυστυχώς όμως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Κάποιοι επιλέγουν το δρόμο της ειλικρινείας και πληγώνουν μέχρι εκεί που δεν πάει, και κάποιοι αφήνουν τον άλλο να κάνει τις δικές του υποθέσεις και σενάρια.

Δεν ξέρω ποιο είναι το πιο σωστό. Αυτό που ξέρω είναι ότι και τα δύο πονούν αρκετά…Είναι ένας «θάνατος» μικρός… Είναι ένας «θάνατος» που καθημερινά σου τρώει τα σώθικα και την ψυχή…Θέλεις να φωνάξεις αλλά δεν μπορείς, θέλεις να κλάψεις αλλά νοιώθεις ότι τα δάκρυα έχουν πλέον στερέψει…Και απλά περιμένεις να φύγουν τα λεπτά, οι ώρες, οι ημέρες και ο χρόνος.

Ο χρόνος που είναι μαχαίρι, και κάτι περισσότερο…Ένα μαχαίρι που είναι καρφωμένο στην καρδιά και γυρνά σιγά- σιγά, αργά και σε πονεί…Πονεί πάρα πολύ…Ιδιαίτερα εάν αυτός που είχες πλαϊ σου τόσο χρόνια μοιάζει πλέον ψεύτικος και υποκριτής… Και προσπαθείς ακόμη να δικαιολογείς καταστάσεις και γεγονότα, όμως σαν ταινία τα βλέπεις μπροστά σου και θυμάσαι τα δικά σου λάθη αλλά και εκείνου που κάποτε αγάπησες πολύ. Ο χρόνος μόνο θα δείξει τα πραγματικά αισθήματα…Γι’ αυτό άστον να φύγει…και εάν δεν γυρίσει, σημαίνει ότι ποτέ δεν ήταν έστω και για λίγο δικός σου…